ทฤษเฎาติวโตเรียล FFVII Rebirth

ทฤษเฎาติวโตเรียล FFVII Rebirth

เริ่มมา เราจะเล่นเป็นแซ็คก่อน 3 ชั่วโมง เป็นเรื่องราวช่วงกลับเข้ามิดการ์ ต่อจากใครซี๊ดคอที่ยูเนี่ยนมอลล์

เมื่อจบติวโตเรียลโดยที่แซ็คตายอีกรอบ เพียงแต่ตายไม่เหมือนเดิมแล้ว แซ็คก็บอกว่าดูท่าท้องฟ้าแจ่มใสของชั้นจบลงแล้วสินะ....

แล้วแซ็คก็กลับคืนสู่ไลฟ์สตรีม กำเนิดใหม่เป็นความทรงจำที่ผิดเพี้ยนของคลาวด์ แล้วจึงเริ่มต้นขึ้นโลโก้ Final Fantasy VII Rebirth โดยที่คลาวด์จำเรื่องราวแซ็คไม่ได้.... แต่เซลล์เจโนว่าประกอบกับ Self Defense Mechanism ของสภาพจิตใจ ได้ช่วยคนกวนหลอมเข้าไปในความทรงจำของตนเอง เพื่อปกปิดสภาพจิตใจที่อาจแหลกสลายเมื่อนึกถึงเรื่องที่แซ็คตาย

หลังโลโก้เฟดลง ก็เป็นเสียงแอริธท่ามกลางความมืด

“ท้องฟ้าเหรอ ไม่ชอบเลย เพราะมันจะพาตัวคนสำคัญของชั้นไปนี่นา”

“แสตมป์! แสตมป์!?... งั้นเหรอ เธอเองก็จะจากไปเหมือนกันสินะ”

“เคยได้ยินมาว่า ความรักครั้งใหม่จะช่วยทำให้ลืมรักเก่าได้...แต่นี่มันจะใช่รึเปล่า? ทำไมหัวใจถึงได้เจ็บปวดอย่างนี้ แบบนี้มันจะดีจริงๆเหรอ?”

“ที่นี่เป็นสถานที่ที่แปลกประหลาด ดอกไม้จะเบ่งบานตลอดทั้งปี เพราะงั้น ฤดูกาลจึงไม่เปลี่ยนผัน เพราะงั้นความรู้สึกถึงไม่ยอมเปลี่ยนแปลง แย่จังเลยนะ”

“บางทีชั้นก็เห็นคนที่มีนัยน์ตาแบบเดียวกัน คนที่มีนัยน์ตาเหมือนกับเธอ แล้วชั้นก็จะสับสน ลังเลว่าควรจะเข้าไปถามดีมั้ย ว่าคุณรู้จักคนคนนั้นรึเปล่า? รู้มั้ยคะว่าเค้าอยู่ที่ไหน? หรือว่าจะไม่ควรจะเข้าไปถามกันแน่นะ...”

“ทั้ง ๆ ที่รู้ซึ้งถึงความทรมานยามลาจาก แต่ทำไมการพบพาน... มันถึงได้ทำให้รู้สึกดีใจได้ถึงเพียงนี้นะ? ช่างราวกับกลั่นแกล้งกันจริง ๆ”

“เส้นทางสายนี้เอง สักวันมันก็ต้องจบลง ถึงจะเหงา ถึงจะเศร้า แต่เรามายิ้มให้กัน แล้วพูดว่าไว้เจอกันใหม่ กันเถอะนะ?”

“แย่จังเลย ยอมแพ้ก็ได้ ชั้นสนใจเธอเข้าแล้ว... อา เจ็บใจจัง!”

“ฮัลโหล ฮัลโล้~ ตื่นได้แล้วค่า เดี๋ยวก็เช้าซะก่อนหรอก?”

“อย่าเผลอไปเหยียบดอกไม้เข้าล่ะ”

“อุตส่าห์มาหาจริงๆด้วย ขอบคุณนะ ดีใจจัง แต่ว่าเธอน่ะ...”

คลาวด์ไปนึกเรื่องของแซ็คออกช่วงท้ายเกม แล้วเจอบอสใหญ่ผมสีเงินที่สุดขอบจักรวาล ชื่อเซ... มุนัส