การตายในวรรณกรรม ที่อิมแพคท์ในความทรงจำ

 

นึกถึงการตายในวรรณกรรม ที่อิมแพคท์ในความทรงจำผม

ช่วงนี้ เรื่องของเกว็นใน The Amazing Spiderman 2 ค่อนข้างกลับมาเป็นที่โจษจันมาก ซึ่งผมก็ดาวน์ หน่วงกับซีนนั้นมาก ๆ และคิดว่ามันเป็นหนึ่งในองค์ประกอบที่ทำให้ภาพยนต์เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่ Emotional และเป็นที่ชื่นชอบของใครหลาย ๆ คน

เรื่องของแอริธ อันนี้ก็คลาสสิก แต่มันเป็นเรื่องตั้งแต่ปี 1997 หรือสมัยผมอยู่ ป.5 แต่เอาจริง ๆ ผมก็ไม่ได้ช็อคเท่าไหร่ เพราะสมัยนั้นเรื่องการตายของแอริธ มันปรากฏอยู่บนหน้าปกนิตยสารเกม, หัวกระทู้เว็บบอร์ด, หัวคอลัมน์เว็บเกมต่างประเทศ, มีการประกาศตามหาวิธีชุบแอริธลงนิตยสารต่าง ๆ กระทั่ง C-Kids ยังลงวิธีชุบแอริธด้วยเลย กล่าวคือสมัยที่อารยธรรมอินเตอร์เน็ตพึ่งตั้งรกราก มันยังไม่มีค่านิยม "ห้ามสปอยล์" เกิดขึ้นมา มนุษย์ยุคนั้นก็พยายามแลกเปลี่ยนข่าวสารกันผ่านทุกช่องทางอย่างเต็มที่ ซึ่งต่อมาพอการสื่อสารและการส่งต่อข้อมูลด้วยอินเตอร์เน็ตมันพัฒนาไปไกลจน "รวดเร็วเกินไป" ค่านิยมการห้ามสปอยล์ มันถึงค่อยเกิดตามมา 

จริงอยู่ว่าสคริปต์ของคุณโนจิมะและการพรรณนาความรู้สึกของคลาวด์ ขณะที่กำลังโอบกอดร่างแอริธที่กำลังสิ้นลมหายใจ และหันไปตะคอกด่าเซฟิรอธแบบไม่สนสี่สนแปดอะไรทั้งนั้น ถูกพรรณนาไว้อย่างละเมียด หนักหน่วง และสะเทือนอารมณ์มาก แต่เอ่อ... ผมว่าหลายคนโดนสปอยล์ก่อนจะเล่นมาถึงไปแล้วง่ะ แถมด้วยผมวัย ป.5 ตอนนั้นภาษาอังกฤษยังไม่แข็งแรง ก็ไม่ได้เข้าใจความหมายของแต่ละประโยคลึกซึ้งเท่ากับตอนโตที่กลับไปย้อนอ่านอีกครั้ง ทำให้ผมไม่ได้สัมผัสอรรถรสสูงสุดของฉากนี้นั่นเอง (ผมถือหลักว่า จะสัมผัสอรรถรสสูงสุดได้ ต้องปิดหูปิดตามารับรู้ first experienced เอง และคุณต้องเก่งพอที่จะแปล+ประมวลผลจนเข้าใจความหมายทั้งหมดด้วยตัวเองตั้งแต่การชมครั้งแรก จึงจะได้อรรถรสสูงสุด)

ส่วนการตายของลูน่า เอ่อ ลืม ๆ มันไปก็ได้ครับ.... อันนี้สปอยล์เต็มของจริงหลุดตั้งแต่ E3 2016 หรือตั้งแต่ก่อนเกมออกครึ่งปี และเป็นสปอยล์เวอร์ชั่นแรกสุดที่ออกมา แล้วดันมีเนื้อหาถูกต้องทั้งหมด ทำให้เสียอิมแพคท์ไปเยอะ อีกทั้งส่วนตัวผมมองว่าบทไม่ได้ส่งให้คนเล่นผูกพันกับลูน่าสักเท่าไหร่

นึกไปนึกมา การตายที่สะเทือนใจผมมากที่สุด กลับเป็นการตายของ เรย์ทู ใน Neo Genesis Evangelion ฉบับมังงะ (ตอนฉบับแอนิเม ผมดูตอน ป.4-5 แบบไม่ได้โดนสปอยล์มาก่อนเลย ถึงตอนนั้นจะหลงรักเรย์ไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้สะเทือนใจขนาดนั้น ออกแนวเหวอมากกว่า ไม่คิดไม่ฝันว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้) ทว่าสำหรับฉบับมังงะที่เขียนยื้ออยู่เกือบ 20 ปี (ตีพิมพ์ในไทยครั้งที่ 1 1998-2016) และมีรายละเอียดปลีกย่อยที่ต่างไปจากแอนิเม เรียกว่าปั้นเสริมเติมแต่งได้ละเมียดและสวยกว่า เป็นการตายที่ตราตรึงอยู่ในใจผมที่สุดแล้ว แม้จะรู้สปอยล์มาก่อน แต่ก็ยังชื่นชมในความงดงามอย่างหาสุดมิได้ของบทนี้อยู่ดี

อ่อ เพราะเป็นการตายที่ พยายามจะถูกกลบเกลื่อนว่าไม่ได้ตาย และมีการส่งเรย์ทรีมาแทนด้วย คือเราเสียใจที่เรย์ทูตายแล้ว ยังเจอความรู้สึกสับสนงงอิหยังวะกับปริศนาที่เกิดขึ้น และพอรู้ว่ามีคนพยายามจะหลอกว่าเรย์ไม่ได้ตาย แล้วยัดเยียดเรย์คนใหม่มาแทนที่ หมายจะขืนใจให้เราใช้ชีวิตอย่างปกติสุขเหมือนว่าเรย์ไม่ได้ตาย มันยิ่งเป็นความรู้สึกขมขื่นและขัดแย้งแบบเลวร้ายที่สุด

นอกนั้นก็นึกถึงการตายของแซ็ค และอายะ ที่คุณทาบาตะ กำกับมาได้อย่างน่าปรบมือดัง ๆ ให้มาก โดยเฉพาะของแซ็คนั้น แม้จะรู้กันทั้งโลกว่ายังไงแซ็คก็ต้องตาย แต่คุณทาบาตะก็ร่วมมือกับคุณโนมุระ และโนจิมะ หาทางออกในการพรรณนาฉากนั้นให้สวยงามที่สุด