ช่วงชีวิตสุดท้ายของ ม.ปลาย

ม.6 เกียมอุดม
สอบ Online
ไม่ได้กลับไปเรียนในห้องเรียนอีกแล้ว

ขณะนี้ต่างคนต่างเศร้าเสียใจ

เสียใจ อาลัยถึงช่วงเวลาสุดท้ายที่จะได้สร้างความทรงจำด้วยกันในห้องเรียน

เด็ก ๆ ต่างไม่รู้มาก่อนว่า หลังจากเปิดเทอม 2 มาได้ 17 วัน ในวันสุดท้ายที่ได้นั่งเรียนด้วยกันก่อนที่จะเกิดการระบาดระลอกใหม่ของ COVID-19 นั้น จะเป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันในห้องเรียน

ยังไม่ได้บอกลาโต๊ะเรียนของเรา ยังไม่ได้มองห้องเรียนของเราเป็นครั้งสุดท้ายเลย

ไม่รู้มาก่อนด้วยซ้ำ ว่าจะไม่มีโอกาสได้กลับไปหามันอีกแล้ว

รู้สึกเหมือนว่าความทรงจำชีวิต ม.ปลาย บางอย่าง จะขาดหายไปชั่วชีวิต

รู้สึกว่าจู่ ๆ ก็เหมือนสูญเสียเพื่อนคนหนึ่งไป โดยไม่ทันได้มีโอกาสมองหน้าครั้งสุดท้ายและบอกลา

ทั้งที่ไม่ได้มีเพื่อนเป็นอะไรแท้ ๆ .... ก็แค่โอกาสที่จะได้ใช้ชีวิตมัธยมปลายอย่างปกติด้วยกันในห้วงสุดท้าย มันหายไป

แต่ทำไม หัวใจถึงรู้สึกว่ารูโหว่ที่หายไปนั้น มันช่างใหญ่เหลือเกิน....

เด็ก ๆ น้ำตาซึมออกมา ที่จะไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

(ส่วน ม.4-5 เขาให้กลับไปเรียนแบบสลับเลขที่ วันเว้นวัน)

"เดี๋ยววันจันทร์ เอ็งก็ใส่ชุดนักเรียน แล้วเดินเข้าโรงเรียนไปหาข้าวกินตอนกลางวัน แล้วก็นัดเพื่อนไปด้วยกันหลาย ๆ คนสิ กินเสร็จก็แวะไปห้องเรียนเก่าสักหน่อย"

"ห่ะะะะ"

"ไปกันนิด ๆ หน่อย ๆ ...ถ้าเจอครูก็บอกว่ามาหาข้าวกิน และมาบอกลาครู เขาไม่น่าจะว่าอะไรหรอก ยังไงก็จะจบการศึกษาแล้ว... ถ้าเขาต่อว่า เราก็แค่เดินออกจากโรงเรียนมา"

"O[]o!!!!"

"เอาชุดไพรเวทไปเผื่อต้องเปลี่ยนด้วยล่ะ"

終わり