รีวิวแอนิเม ไดตะลุยแดนเวทมนต์ ตอนที่ 2

- คนแปล แปลจากซับ eng เปล่าหว่า ถึงสะกดพวกปู่แบรส (Brass) หรือเกาะเดิร์มลิน (Dermline) เหมือนคนที่เห็นตัวอังกฤษมาก่อน ซึ่งพวกที่โตมากับฉบับ Talent และ C-Kids แบบผมจะงงแดรก เพราะเราจำเป็นชื่ออ่านแบบคาตาคานะมา (ปู่บลาส / เกาะเดมุลิน)

- ไดนี่ไม่ได้มีแค่พลังแฝงอย่างเดียว ต่อให้ตัดพลังแฝงจากการเป็นสายเลือดอัศวินมังกรไป แต่ทักษะด้านร่างกาย ความคล่องแคล่วว่องไว พัฒนาการ การปรับตัวระหว่างการต่อสู้ ไหวพริบในการอ่านศัตรู ก็อยู่สูงมาก ๆ ดูแล้วชวนให้ผมคิดถึงตัวละครอย่าง โบรลี เลย

- การที่มีไดที่เปรียบเหมือนโบรลี ผนวกกับไอเทมในตำนานโกงโคตรบิดาแบบโกเมะจังอยู่ในทีม เป็นต้นเหตุแห่งความฉิบหายของกองทัพปิศาจ พวกเวิร์นแพ้ก็เพราะอ่านตัวตนที่แท้จริงของโกเมะจังออกช้าเกินไปนี่เอง

- จริง ๆ พล็อตที่ตัวเอกเป็นพวกเชื้อสายพิเศษ มีพลังแฝง มีพรสวรรค์ เริ่มมาก็ parameter เหนือมนุษย์นี่เป็นอะไรที่ฮ็อตในยุคนั้นมาก ใช้ซ้ำจนเอือมจนผมเลิกดูการ์ตูนไป มาถึงวันนี้อยากเห็นพล็อตที่ตัวเอกเป็นพวกชาวบ้าน ๆ ที่ค่อย ๆ เก่งขึ้นช้า ๆ มากกว่า

- (นึกถึงเรื่องกลมกลิ้งสิงห์ปิงปอง ที่ตัวเอกชื่อสคูล ฝึกฝนอยู่กับปิงปองมาทั้งชีวิต ตระกูลปั้นมาเพื่อให้เป็นนักกีฬามือ 1 ของโลก แต่มีพระรองชื่ออากิฮิโกะ ที่มีพรสวรรค์ด้านฟุตบอล แต่โดนชะตาจับพลัดจับผลูให้ต้องมาร่วมทีมปิงปองที่ตัวเองเล่นไม่เป็นด้วย ตอนแรกอิกิฮิโกะสู้สคูลไม่ได้เลย แต่ด้วยสกิลพระรอง... ทำให้อากิฮิโกะเก่งขึ้นเรื่อย ๆ จนท้ายเรื่องไปสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ระดับโลกกับสคูลได้)

- อืมมมม ฉากต่อสู้ทำมุมกล้องน่าสนใจดีนะเนี่ย ชอบ ๆ

- เลโอน่าบอกว่าถ้าโตแล้วช่วยไปเป็นบอดี้การ์ดให้เธอด้วย แต่ไดปฏิเสธ.... นั่นสินะ เจ๊ลืมให้ข้อแลกเปลี่ยนด้วยการไปเดท 1 ทีไป