Marluxia's Story เรื่องราวจากหนังสือ KH Series Character Files
ตัดตอนจากหนังสือ Kingdom Hearts Series Character Files ซึ่วางจำหน่ายวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2020 (หลัง DLC Re: Mind ออกเดือนนึง)
ดูรายละเอียดหนังสือได้ที่ https://store.jp.square-enix.com/item/9784757564930.html
--------------------------------
Marluxia's Story
"Ephemeral Flower" (ดอกไม้ซึ่งไม่จีรัง)
ฉันเป็นใคร และทำไมถึงมาอยู่ในโลกใบนี้? ฉันรู้เหตุผลแล้ว
ก่อนหน้านี้ฉันลืมกระทั่งชื่อของตัวเองไป ฉันกระวนกระวาย เหมือนร็อคซัสตอนที่เข้ามาในองค์กรเป็นครั้งแรกเป๊ะ ต่างกันแค่ฉันมีพลัง
ช่างน่าขำที่ฉันได้รับมอบหมายให้ดูแลปราสาทที่สามารถควบคุมความทรงจำ ตอนที่ฉันสูญเสียร่างกายและกลายเป็น Nobody ฉันเข้าใจว่าตัวเองสูญเสียความทรงจำ ดังนั้นฉันจึงช่วยวิจัยเรื่องความทรงจำ ด้วยความหวังว่าจะทำให้ตัวเองได้รับความทรงจำของตัวเองคืนมา ความทรงจำนั้นถูกควบคุมด้วยหัวใจ แต่หัวใจก็สร้างขึ้นมาจากความทรงจำ หัวใจที่ปราศจากความทรงจำ ก็เป็นแค่เปลือกอันว่างเปล่า ถ้าเราสามารถจัดเรียงโซ่แห่งความทรงจำใหม่ได้ ก็จะสามารถควบคุมใครไปในทิศทางที่เราต้องการก็ได้
ฉันที่ปราศจากความทรงจำ กลายเป็นจ้าวแห่ง Castle Oblivion ก็ไม่รู้ว่านั่นเป็นแผนของใครรึเปล่านะ? แต่ถึงตอนนี้ มันก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ
ฉันไม่เคยเชื่อฟังคำสั่งของเซมุนัส ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ตลอดเวลาที่แกล้งทำเป็นเชื่อฟังเขา ฉันคิดแต่เรื่องทรยศอยู่ตลอดเวลา บางทีมันอาจเป็นเพราะส่วนเล็ก ๆ ของหัวใจฉันที่ยังคงหลงเหลืออยู่ บางทีอาจเป็นเพราะหัวใจของฉันเป็นกุญแจนำทางให้ทำแบบนั้น ฉันเองก็ไม่เข้าใจ
จนเวลาผ่านไปเนิ่นนานฉันถึงรู้ว่าปราสาทนี้มีความพิเศษอย่างไร Castle Oblivion คือดินแดนที่ถูกผนึกไว้ - สถานที่ซึ่งฮีโร่คีย์เบลดหลับใหลอยู่ ที่ซึ่งเขาหลับใหลอยู่ (เวนตุส)
"จงจมสู่โลกแห่งความว่างเปล่าที่จะฉีกหัวใจ ฉันจะขยี้หัวใจของแกให้มลายไปกับสายลม!"
นั่นคือประโยคที่ฉันพูดกับฮีโร่คีย์เบลด ทั้งที่หมอนั่นถูกควบคุมความทรงจำอยู่ แต่ก็ยังขัดขืนฉัน
"เจ้าโง่เอ้ย-แกไม่มีวันเข้าใจความเจ็บปวดของพวกเราหรอก!"
หลังถูกฮีโร่คีย์เบลดกำจัดเป็นครั้งแรก (Chain of Memories) ฉันตื่นขึ้นมาใหม่ในฐานะภาชนะของชายคนนั้น (KH III) แล้วก็ได้พบฮีโร่คีย์เบลดคนนั้นอีกครั้ง
ทว่าเขาก็โค่นฉันลงอีก แล้วครั้งต่อไปที่คตื่นขึ้นมา ก็ไม่ได้เป็น Nobody แล้ว
"อ่า... ตอนนี้ทุกอย่างก็กลับมาหาฉันแล้ว"
ฉันหัวเราะอย่างเย้ยหยันตัวเอง
"เฮ่ย นั่นคือขำจริง ๆ เหรอ?"
"ใช่... หัวใจของฉันกลับมาจดจำสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกได้แล้ว"
ฉันตอบพลางเอามือทาบอกตัวเอง
"จริงเหรอ? งั้นก็ดีแล้วล่ะ"
"ตอนนี้ ฉันอยู่ในจุดที่ต้องกลับเป็นตัวตนคนเดิม... จุดหมายในการมีอยู่ของตัวเอง ขอบใจนะ โซระ"
แล้วหัวใจกับความทรงจำของฉันก็กลับมา นานแค่ไหนแล้วนะที่ลาร์กซีนบอกว่าหัวใจนั้นเป็นแค่สิ่งที่เกะกะ? ตอนนี้หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่มืดมน ความเศร้า ความเจ็บปวด ความเกลียดชัง - ไม่เพียงแค่นั้น ในหัวใจที่ฟื้นกลับมานั้นยังมีสิ่งต่าง ๆ อย่างความรักอยู่ด้วย แต่มนุษย์... แต่ฉันที่ได้กลับเป็นมนุษย์ เพราะรู้จักความรักก็เลยรู้จักความเกลีดชัง ความมืดและแสงสว่างนั้นไม่เคยแยกจากกันได้เลย
ถ้ามีใครสักคนที่สามารถมองเห็นทุกสรรพสิ่งบนโลก บางทีนี่อาจเป็นอนาคตตามที่เขาทำนายเอาไว้แล้ว แต่ฉันไม่อาจยอมรับอนาคตแบบนั้น ฉันไม่เคยยอมรับอนาคตแบบนั้น บางทีนั่นคงอาจเป็นเหตุผลที่ฉันกลายมาเป็น Nobody
ตอนนี้ยังไงล่ะ? จากนี้ไปฉันควรจะทำอะไรต่อ? ฉันที่กลายเป็นมนุษย์แล้วควรจะไปที่ไหน?
บางที อนาคตของฉันอาจจะถูกกำหนดเอาไว้แล้วโดยที่ฉันไม่รู้ตัว
ฉันไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น แต่สิ่งหนึ่งที่รู้ ก็คือชื่อของดอกไม้เล็ก ๆ ดอกหนึ่ง
(**ไม่รู้ว่าสิ่งที่แกจำได้คือชื่อของกลุ่ม Dandelion หรือชื่อของน้องสาว Strelitzia)
หัวใจที่เบือนหนีความจริง - หัวใจของฉันที่พันธนาการไว้ด้วยโซ่แห่งความทรงจำ บางทีอาจเป็นฉันเองที่ทิ้งอิสรภาพไป
ดังนั้น ฉันเองคือคนที่สูญเสียจากการค้นหา และค้นพบจากการสูญเสีย
แต่มันคืออะไรล่ะ? ความทรงจำของฉัน? หรืออย่างอื่นที่ไม่เกี่ยวกันเลย? ฉันเองก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่เป็นไร ท้ายที่สุดฉันก็ได้ความทรงจำของตัวเองกลับมา พร้อมกับความรู้สึกที่มืดมนนี้
ฉันจมสู่ความมืดที่เบ่งบานสะพรั่ง กลืนกินด้วยการลืมเลือนที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง"
แต่เท่านั้นก็พอแล้ว...
Post a Comment