'ความเป็นอมตะ' หรือ 'ชีวิตอันมีขีดจำกัด' สิ่งใดที่เลอค่ายิ่งกว่ากัน?

(คัดลอกจากบทความที่เขียนขึ้นครั้งแรกในบอร์ด ThaiFFplanet เมื่อปี 2010
และนำลง Exteen เมื่อวันที่ 26 ก.ค. 2015)
http://ffplanet.exteen.com/20150726/entry-1

-------------------------------------------------------------------------

เรื่องราวทั้งหมดใน Final Fantasy III นั้นเริ่มขึ้นจากวันที่โนอา จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่จากทวีปดัลก์ได้ออกเดินทางไปเผยแพร่คำสอนและเสริมสร้างอารยธรรมต่าง ๆ ไว้ทั่วโลก ในช่วงชีวิตนั้นโนอาได้ฝึกฝนตนเองกระทั่งเขารอบรู้ในศาสตร์การใช้เวทมนต์ทุกแขนง มีพลังเวทย์อันยิ่งใหญ่ และสามารถควบคุมโลกแห่งความฝันได้ และต่อมาเขาก็ได้รับสองหนุ่มและหนึ่งสาวมาเป็นลูกศิษย์ในความดูแลของเขา ด้วยความหวังว่าลูกศิษย์ทั้งสามนี้จะช่วยสานต่ออุดมการณ์ของเขาในการทำนุบำรุงโลกนี้ต่อไป

โนอาและลูกศิษย์ทั้งสามคน ได้ฝึกฝนตนเองจนกระทั่งได้รับชีวิตที่เป็นอมตะ ไม่แก่ตายตามธรรมชาติ.... ในทีแรกพวกเขาอาจพึงพอใจกับชีวิตอันเป็นอมตะนั้น แต่แล้ววันหนึ่ง โนอาก็ฝึกฝนจนเอง จนกระทั่งได้รับ "ขีดจำกัดของชีวิต" หรืออาจเรียกว่า "ความเป็นมนุษย์" กลับมาในท้ายที่สุด

ก่อนที่โนอาจะจากโลกนี้ไป เขาได้ส่งมอบความสามารถทั้งหมดที่เขามี ให้แก่ลูกศิษย์ผู้เป็นอมตะทั้งสามคน

โดก้า - ได้รับพลังเวทย์และความรู้ในการใช้เวทมนต์ทุกแขนง เป็นพลังอำนาจที่เคยทำให้โนอาแข็งแกร่งเหนือผู้ใด

อูเน่ - ได้รับพลังในการควบคุมโลกแห่งความฝัน เป็นผู้ดูแลความฝันของมวลมนุษย์ต่อจากโนอา นั่นคือพลังในการสร้างและทำลายแรงบันดาลใจของมนุษย์ผ่านทางความฝัน

ซันเด้ - ได้รับพลังสุดท้ายที่โนอาฝึกฝนได้ พลังที่แปลกประหลาดที่สุดซึ่งก็คือ "ความเป็นมนุษย์"

เพลานั้น ซันเด้คงโกรธแค้นและคิดในใจว่าความเป็นมนุษย์ห่านจกปลวกอะไรฟะ!? ให้อะไรไม่ให้ ดันให้ความเป็นมนุษย์

พอเป็นมนุษย์แล้วก็จะกลับมากังวล กลัว เกลียด โกรธ และทุกข์ทรมาน... แถมยังกลับมามีอายุขัย มีขีดจำกัดของชีวิต สูญเสียความเป็นอมตะ และกลับมาซี้ม่องเซ็กได้อีกครั้ง

ซันเด้ ไม่ปลื้มกับพลังอันแปลกประหลาดที่เขาได้รับมอบจากอาจารย์ เขาตกอยู่ในความหวาดกลัว กลัวว่าสักวันหนึ่งตัวเองจะต้องตาย (พาลนึกถึงคุจาไปด้วยเลย) และด้วยความโกรธแค้นชิงชัง ไม่อยากตาย.... เขาจึงวางแผนที่จะทำลายสมดุลระหว่างแสงสว่างและความมืด เพื่อให้ความมืดเข้าปกคลุมโลกนี้ กลายเป็นโลกที่ไร้ซึ่งกาลเวลา.... ไม่มีวันและคืน เพื่อที่วันตายของเขา จะไม่มีวันมาถึง และเขาจะได้ไม่ต้องหวาดกลัวต่อของขวัญจากโนอาอีกต่อไป

โดยไม่ทันรู้ตัว ซันเด้ผู้ได้รับความเป็นมนุษย์มา ก็ตกอยู่ใต้การควบคุมของเมฆาอันธการ นางเมฆาได้เข้าครอบงำซันเด้ บงการให้ซันเด้ทำลายสมดุลของทุกสรรพสิ่ง เพื่ออัญเชิญนางออกมา และความปรารถนาเดียวของนาง ก็คือการทำให้ทุกสรรพสิ่งกลับคืนสู่ความว่างเปล่า อันเป็นจุดเริ่มต้นและจุดจบของจักรวาล (แนวคิดเดียวกับความมืดชั่วนิรันดร์ใน FFIX)

ที่สุดแล้ว ด้วยการยึดมั่นใน "ความหวัง" และ "สายสัมพันธ์ของมนุษย์" (คีย์เวิร์ดเดียวกับ LRFFXIII) มนุษย์ก็สามารถเอาชนะเมฆาอันธการ พร้อมกับได้เรียนรู้ว่าแม้อุปสรรคจะยิ่งใหญ่สักเพียงไร แต่มันคงไม่อาจยิ่งใหญ่กว่า หากพวกเราร่วมมือกัน...

ประเด็นที่ผมว่าน่าสนใจที่สุดในเกมนี้ คือการหาคำตอบว่าโนอารักศิษย์คนไหนมากที่สุด? ผมมองว่ามันเป็นประเด็นปลายเปิดไร้เฉลยที่น่าครุ่นคิดมาก หากมองผิวเผินอาจคิดว่าโนอาคงรักซันเด้มากที่สุดถึงได้มอบความเป็นมนุษย์ไป แต่ถ้าพิจารณาแง่มุมอื่น โนอาก็อาจจะรักอูเน่มากที่สุดถึงได้ให้พลังที่มีอิทธิพลต่อจิตใจของผู้คน หรืออาจรักโดก้ามากที่สุดถึงได้มอบพลังที่อยู่เหนือผู้ใด ที่จริงแล้วโนอาอาจเวทนาในตัวซันเด้ จึงมอบความเป็นมนุษย์ให้ก็เป็นได้ ฯลฯ (หรือจะคิดว่ารักศิษย์ทั้งสามคนเท่ากัน ก็คงไม่ผิด)

แล้วคุณล่ะ... อยากได้รับอะไรจากโนอา? พลังเวทย์ที่ไร้ผู้ต่อกร? การควบคุมความฝันของมวลมนุษย์? หรือ... ความเป็นมนุษย์เดินดินธรรมดา?