บทแปลคัตซีนเนื้อเรื่องในดาวสุดท้าย KH3D

(เขียนขึ้นเมื่อ 6/04/2012)

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากฝันดีนะ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

โซระ : ที่นี่ (ฐาน) ของจูซังคิคัง ดาวนี้มันน่าตกอยู่ในการหลับใหลไม่ใช่เหรอ?
โซระ : ฉันได้ปลดปล่อยรูกุญแจทั้ง 7 ไปหมดแล้ว ฉันน่าจะกลับไปยังพิภพของฉันได้แล้วแท้ๆ
โซระ : แล้วฉันมาทำอะไรที่นี่กันเนี่ย

ซิกบาร์ : ยังงัวเงียอยู่รึงายยย?
โซระ : ใครน่ะ? ออกมานะ!
ซิกบาร์ : แผนนี้มันน่าเหนื่อยหน่ายจริงๆ เลยน้า แต่มันก็จบลงแล้วล่ะ

โซระ : ทำไมกัน... แกเองก็ด้วยเหรอ?
ซิกบาร์ : ได้เวลาเปิดเผยความจริงครั้งใหญ่แล้ว! โซระ ร็อคซัส

ซิกบาร์ : อย่างแรกเลย แกคาดว่าแกจะได้กลับไปยังพิภพของแก แล้วทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่ ในโลกแห่งนี้? ง่ายๆ เลย ก็เพราะเราเชิญแกเข้ามาที่นี่ยังไง ตอนที่แกตกสู่การหลับใหล เราฉวยโอกาสตอนนั้นแหละ เราได้อยู่ที่นั่น ชักนำแกมาตั้งแต่ตอนนั้น

โซระ : ตั้งแต่แรก... อ๊ะ เจ้าคนใส่ชุดคลุมนั่น ชายชุดดำ และเซมุนัส

ซิกบาร์ : ใช่แล้ว ตอนที่แกข้ามกาลเวลา ตกสู่การหลับใหลและมายังโลกนี้ในชั่วอึดใจ ตัวแกในอดีตต้องดำรงอยู่ในช่วงเวลานั้น ในที่แห่งนั้น แกต้องได้เคยพบกับเขามาแล้ว เจ้าคนในชุดคลุมนั่น ช่าย ตั้งแต่นั้น มันถูกกำหนดไว้แล้วว่านายจะต้องมายังที่แห่งนี้ในวันนี้

โซระ : ไม่มีทาง!!

ซิกบาร์ : บางที มันอาจจะเป็นไปตามแผนมากเกินไป นายเองก็ยังไม่อยากเชื่อเลยใช่มั้ย? ดังนั้นนายก็เลยอ่านทางพวกเราไม่ออก และนั่นก็ทำให้แผนของนายพังครืน หลักฐานก็คือขนาดนายกลับมาัยังโลกแห่งความจริงแล้วนายยังใส่ชุดเดิมอยู่เลย พูดอีกนัยหนึ่ง ไม่ว่านี่จะเป็นความจริงหรือความฝัน มันก็ไม่สำคัญ

โซระ : เข้าใจละ ไม่สำคัญ แต่ตอนนี้มันชัดแล้วว่าแกคือศัตรูของฉัน!

ซิกบาร์ : จ้องฉันด้วยแววตาแบบนี้ เหมือนที่เคยเลยนะ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว แผนมันค่อนข้างซับซ้อนเลยใช่มั้ยล่ะ?

เซอานอร์ทเด็ก : ไปกันเถอะ
โซระ : อะไรกัน
ซิกบาร์ : ฝันดี

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ในอดีต ก่อนที่เซอานอร์ทหนุ่มจะเดินทางออกจากเกาะแห่งชะตากรรม มีชายชุดคลุมสีน้ำตาล ได้เข้ามาหาเซอานอร์ท

เซอานอร์ทหนุ่ม : เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นจากที่แห่งนี้ ตอนนั้นฉันยังไม่รู้ว่านั่นคือตัวฉันเอง เพื่อที่จะออกเดินทางได้ ฉันจึงได้สละตัวตนของฉันไป

โซระ : หมายความว่าไงกัน?

เซอานอร์ทหนุ่ม : คนๆ นั้นก็คือเซอานอร์ท หลังจากที่เหลือเพียงแค่หัวใจ คนที่นายและเพื่อนเรียกกันว่าอันเซม

โซระ : เหวอ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากก่อนที่โลกจะถูกความมืดกลืนกิน

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

โซระ : เจ้าหมอนั่น
เซอานอร์ทหนุ่ม : ใช่ ซิกบาร์หมายถึงตอนนั้นแหละ
โซระ :  นั่นคือตัวฉันก่อนที่โลกนี้จะถูกความมืดกลืนกินไป

เซอานอร์ทหนุ่ม : เพื่อจะข้ามกาลเวลา เราก็ต้องสละร่างเนื้อไป อันเซมได้ส่งฉันออกเดินทาง แล้วเขาก็กลับมาที่แห่งนี้อีกครั้งในช่วงเวลานี้ และเป็นผู้กำหนดทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกระทั่งวันนี้

โซระ : หมายความว่าไง? นายจะบอกว่านายรู้เรื่องทั้งหมดมาตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอ?

เซอานอร์ทหนุ่ม : ไม่ใช่ ไม่ทั้งหมด หลังจากนั้นอันเซมก็ยึดร่างริคุไป แล้วเขาเดินไปตามกระแสเวลา

โซระ : งั้นนายก็น่าจะรู้มาจนถึงตอนนั้น! แล้วทำไมถึงกำหนดไว้ว่าฉันจะต้องมาที่นี่ในวันนี้?

เซอานอร์ทหนุ่ม : นั่นก็เพราะว่า... (โซระจะต้องอยู่กับไคริ)

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากเดจาวู

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

โซระ : นี่มัน...

เซอานอร์ทหนุ่ม : นายได้มาที่นี่ตั้งหลายครั้ง การเดินทางครั้งแรก การท่องความทรงจำ การท่องโลกข้อมูล และการท่องมายังความฝัน ราวกับเดจาวู

โซระ : ราชา โดนัลด์ กู๊ฟฟี่! พลูโต!
ริคุ : โซระ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากนามิเนะและชิออน

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

โซระตื่นขึ้นอีกครั้งในโลกที่ไม่เคยมีอยู่จริง

โซระ : ฉัน... กลับมาแล้วเหรอ?

(มิคกี้ โดนัลด์ กู๊ฟฟี่ วิ่งตัดหน้า)

โซระ : ราชา... รอด้วยสิ! โดนัลด์! กู๊ฟฟี่!

โซระวิ่งตามไปแต่กลับพบนามิเนะ

โซระ : เธอคือ... นามิเนะ?

นามิเนะวิ่งหนีไป แต่โซระบอกให้เธอรอด้วย แล้วก็คว้ามือเธอไว้

โซระ : ฉันมีเรื่องที่อยากจะบอกเธอ ฉันกะจะบอกเธอหลังจากที่เรื่องต่างๆ มันจบลงแล้ว

นามิเนะหันมา แล้วกลายเป็นชิออน

โซระ : เฮ่ย? เธอ... เธอเป็นใคร?

ชิออนไม่ตอบอะไร แต่โซระกลับน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่เข้าใจตนเอง

โซระ : เฮ่ย? ทำไมกัน?

ชิออนวิ่งหนีไป โซระก็บอกให้รอด้วย แต่พอจะวิ่งตามไปก็ได้ยินเสียงอู้อี้บอกให้ตื่นขึ้น

เขาเอามือจับหน้าผากด้วยความหดหู่ใจ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากความเศร้าของร็อคซัส

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

โซระ : นายคือ.... ร็อคซัส
โซระ : การที่นายมาอยู่ที่นี่ได้ แปลว่านี่คือความฝันงั้นสิ?

ร็อคซัสส่ายหน้า

โซระ : ตอบอะไรมาหน่อยเซ่

ร็อคซัส : ฉันคิดว่าถ้าฉันเป็นอย่างนายได้ก็คงจะดี (หมายถึงมีตัวตนจริงๆ แบบโซระ)
ร็อคซัส : แต่ว่ามีเพียงนายเท่านั้นที่จะเป็นแบบนั้นได้

โซระ : หมายความว่ายังไง?

ร็อคซัส มีหัวใจมากมายที่เชื่อมโยงอยู่กับนาย นายก็เหมือนกับฉัน
ร็อคซัส : นายคือฉัน มีทั้งความรู้สึกและความทรงจำของฉัน

โซระ : ไม่ใช่นะ ร็อคซัสก็คือร็อคซัส ไม่ใช่ฉัน ฉันอยากจะบอกนายว่า ร็อคซัสก็ควรมีตัวตนอยู่ในฐานะตัวร็อคซัสเอง

ร็อคซัส : โซระ... เพราะแบบนี้แหละมันถึงเป็นนาย นายเพียงคนเดียวเท่านั้น

ร็อคซัสเข้าไปจับมือโซระ เขาสละตัวตน เพื่อถ่ายทอดความทรงจำและความรู้สึกทั้งหมด ให้กับโซระ

แปลว่า ตัวตนของร็อคซัสได้หายไปโดยสมบูรณ์แล้ว จากเดิมที่ร็อคซัสอาศัยอยู่ในตัวโซระในฐานะบุคคลอีกบุคคลหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาได้ยกตัวตนของเขาให้โซระไปแล้ว เพราะเขาคิดว่าคนที่ควรอยู่ต่อไปมีเพียงคนเดียวคือโซระ ไม่ใช่เขา

โซระ : อีกแล้วเหรอ? นี่ก็เป็นฝีมือของพวกมันงั้นเหรอ? นายจะให้ฉันดูอะไรกัน!?

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากเทอร์ร่าและอควอ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

โซระ : ริคุ ไคริ ในที่สุดก็เจอสักที
โซระ : เอ๊ะ ใครน่ะ

(อควอกับเทอร์ร่า ยื่นมือมาจะจับมือกับโซระ)

โซระ : นี่มัน เกิดอะไรขึ้น?

ริคุ : โซระอย่านะว้อยย! ลืมตาขึ้นสิโซระ!
โซระ : รอด้วย!!

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากหัวใจที่เชื่อมโยงถึงกันคือพลังของฉัน

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ซิกบาร์ : ระวั๊ง ระวัง ฉันเบื่อแล้วนะที่ต้องส่งแกขึ้นเตียงตั้งสองครั้ง แล้วก็ตื่นขึ้นมา

โซระ : จริงๆ ด้วยแกก็คือคนที่ทำให้ฉันเห็นภาพลวงตา

ซิกบาร์ : ไม่ใช่ สิ่งที่แกเห็นไม่ใช่ภาพลวงตา แต่เป็นความฝัน ฉันก็แค่ทำให้แกหลับ หน้าที่ของฉันก็มีแค่นั้น นายเชื่อในเรื่องการฟังสิ่งที่หัวใจเรียกร้องไม่ใช่เหรอ?

โซระ : ใช่ แล้วหัวใจฉันก็บอบช้ำมาก ดังนั้นฉันถึงไล่ตามมันไป

ซิกบาร์ : โหว ถ้างั้นที่แผนของเราก็คืบหน้า ก็ต้องขอบคุณหัวใจของแกใช่มั้ย? มันก็แค่ภาระล่ะวะ ไอ้หัวใจน่ะ

โซระ : แล้วแกไม่มีรึไง? ทั้งแอ็คเซล ร็อคซัส นามิเนะ และผู้หญิงคนนั้น อารมณ์ที่ร็อคซัสรู้สึก เขาหัวเราะร่วมกับทุกคน เขาโกรธ เขาเสียใจ น้ำตาที่พวกเขาร้องออกมาก็คือหลักฐานของสิ่งเหล่านั้น

ซิกบาร์ : ในที่สุดแกก็รู้สินะ

เซมุนัส : ใช่แล้ว เราไม่ได้ดำรงอยู่โดยปราศจากหัวใจ แต่ละคนก็แตกต่างกันไป แต่พวกเราบางคนก็มีหัวใจเกิดขึ้นอยู่ภายใน ก้อนหัวใจที่งอกเงยขึ้น เราได้ทดลองเพื่อจะดูว่าเราจะสามารถสร้างฮาร์ทเลสขึ้นมาได้มั้ย ทดสอบว่าเราจะสามารถควบคุมจิตใจและสละตัวตนทิ้งไปได้มั้ย หากทำได้ งั้นแม้จะสูญเสียหัวใจไป ร่างภาชนะของพวกเราก็จะมีหัวใจเกิดขึ้นมาอาศัยอยู่ได้ครั้งแล้วครั้งเล่า เราได้แบ่งหัวใจออกจากร่างกาย เป็นฮาร์ทเลสและโนบอดี้ แต่ข้าก็รู้ว่าเราจะสามารถให้กำเนิดหัวใจได้อีกครั้ง

โซระ : ถ้างั้น ทำไมแกถึงโกหกพวกเขาว่าพวกเขาไม่มีหัวใจ!

ซิกบาร์ : เป้าหมายที่แท้จริงของเซมุนัสและเซอานอร์ทที่ก่อตั้งองค์กรขึ้นมาก็เพื่อหน ทางสู่ Kingdom Hearts ที่ให้พวกเขาละทิ้งหัวใจ แล้วใส่หัวใจและเจตจำนงค์เข้าไปในเนื้อหนังที่แยกออกมา ก็เพื่อทำให้สมาชิกองค์กรทุกคนกลายเป็นเซอานอร์ท

โซระ : ให้ทุกคนกลายเป็น เซอานอร์ท? นายหลอกพวกของนายแบบนั้นได้ยังไง... นายจะไม่ใช่ตัวนายอีกต่อไป นายต้องการแบบนั้นเหรอ?

ซิกบาร์ : ฉันน่ะ ครึ่งหนึ่งเป็นเซอานอร์ทไปเรียบร้อยแล้ว

โซระ : อะไรกัน?

เซมุนัส : แต่ว่าก็มีบางคนที่พลังไม่พอ คนที่ยึดถืออัตตามากเกินไป คนที่คิดก่อการกบฎ พวกที่ถูกเลือกให้เป็นสมาชิกองค์กรเกือบทั้งหมด... ไม่อาจสนองจุดประสงค์ตามที่เราคิดไว้ได้ แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่เราคาดเดาไว้แล้ว เพราะเรารู้ความโง่เขลาของหัวใจ เราถึงสามารถบรรลุเป้าหมายนั้น และตอนนี้ นี่ก็คือภารกิจสุดท้ายขององค์กร

โซระ : เลิกล้อเล่นได้แล้ว! หัวใจไม่ใช่เครื่องมือให้พวกแกหลอกใช้หรือทดลองใดๆ ทั้งนั้น! ความรู้สึกที่เกิดจากการมีเพื่อน นั่นคือความผูกพันที่เชื่อมโยงพวกเราในยามที่คิดถึงกัน ไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน! นั่นคือสิ่งที่เป็นพลังให้กับฉัน

ซิกบาร์ : แกน่ะ เป็นคนเดียวที่มีพลังจากการเชื่อมโยงกับหัวใจของผู้อื่น ลำพังตัวแกเองไม่ใช่คนที่จะใช้คีย์เบลดได้ แต่อย่าวิตกไปเลย เราจะให้แกเป็นภาชนะให้กับพวกเราเอง

โซระ : ต่อให้ฉันไม่มีพลังของผู้ใช้คีย์เบลด ก็ไม่เป็นไร ฉันดีใจกับความเข้มแข็งจากหัวใจของทุกๆ คนที่ส่งผ่านมายังฉัน และเป็นพลังให้กับฉัน นั่นแหละคือพลังของคีย์เบลด หัวใจที่เชื่อมโยงถึงกัน คือพลังของฉัน!

(ล้อคำพูดของเวนมาเต็มๆ)

ซิกบาร์ : ไม่ว่าแกบลัฟสักแค่ไหน แกมันก้อ... อึ๊ก

ซิกบาร์ : ไม่เป็นไร ไม่ว่าแกจะมีพลังแบบไหน ที่นี่ก้อ... เซมุนัส! ฝากจัดการให้ด้วย

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากสัญลักษณ์แห่งการนอกรีต

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

โซระล้มลง มีหมอกสีดำปกคลุมร่างของเขา แล้วเซอานอร์ทเด็กก็ปรากฏตัวขึ้นข้างเขา

โซระ : นาย.... อีกแล้ว...

เซอานอร์ทหนุ่ม : นายมันเชื่องเกินไป นายตั้งใจที่จะชนะ แต่วินาทีที่นายไดฟ์มาไกลขนาดนี้ นายก็แพ้แล้ว นายได้ตกลงสู่ก้นบึ้งของการหลับใหล แล้วก็ได้อ่อนเพลียถึงเพียงนี้ บัดนี้นายไม่อาจกลับไปยังโลกแห่งความจริงได้อีกแล้ว

โซระ : หมายความว่ายังไง?

เซอานอร์ทหนุ่ม : บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? นายไม่ได้มายังที่แห่งนี้เพราะถูกชักนำโดยรูกุญแจแห่งการหลับใหล พวกเราเป็นคนชักนำนายมาตั้งแต่ต้น นายตกอยู่ในกำมือของพวกเรา สัญลักษณ์แห่งการนอกรีตที่จารึกอยู่บนหน้าอกนั่นก็คือหลักฐา่น

โซระสังเกตเห็นสัญลักษณ์ X ตัวใหญ่ๆ กลางหน้าอก

โซระ : อะไรกันเนี่ย?

เซอานอร์ทหนุ่ม : ใช่แล้ว เพราะสัญลักษณ์แห่งการนอกรีต เราเลยรู้มาตลอดว่านายอยู่ที่ไหน นายคงสงสัยมาตลอดว่าทำไมพวกเราถึงต้องติดตามนายมาด้วย นั่นก็เพราะเราต้องการนาย โซระ พูดให้ชัด เราต้องการร่างของนาย ภาชนะแห่งความมืดลำดับที่ 13

โซระ : อะไรกัน...

เซอานอร์ทหนุ่ม : ทำไมนายถึงถูกกำหนดว่าจะมายังที่นี่ในวันนี้? นายทำตามอำเภอใจตนเอง แต่ในขณะเดียวกันเราก็รู้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาจนถึงตอนนี้ ต่อให้นายท่องกาลเวลา นายก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงนั้นได้  แล้วที่นี่ในวันนี้ ก็เป็นที่ชุมนุมของเหล่าผู้ที่เปลี่ยนแปลงรูปร่างของมิติกาลเวลา... และเราก็ขอต้อนรับนายในฐานะสมาชิกคนที่ 13 ทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกกำหนดไว้แล้ว

โซระ : มัน... กำลังจะเกิดอะไรขึ้น?

เซอานอร์ทหนุ่ม : ฉันก็รู้เรื่องทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ ตัวฉันทั้งหมดจะมารวมตัวกันที่นี่ ทว่าฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น ในไม่ช้าฉันจะกลับไปยังยุคของฉันเหมือนกัน แล้วก็ดำีรงอยู่ต่อไปในกระแสเวลาที่ถูกที่ควร ตัวฉันเองที่ดำรงอยู่ในช่วงเวลานี้ก็รู้อยู่แล้ว เมื่อฉันกลับไปยังยุคของฉันแล้ว ความทรงจำและประสบการณ์ต่างๆ เหล่านี้ก็จะกลับสู่ความว่างเปล่า แต่วิถีที่ฉันต้องก้าวเดินต่อไปจะยังคงหลงเหลืออยู่เป็นเพื่อนในหัวใจของฉัน ในฐานะของหัวใจ ฉันก็จะออกเดินทางไปยังโลกภายนอก

โซระ : ริคุ

เซอานอร์ทหนุ่ม : หัวใจของนายจะหลับใหลอยู่ในความมืดมิดไปตลอดกาล ร่างกายของแกจะกลายเป็นภาชนะใหม่ของฉัน แสงสว่างได้ตกลงสู่ความมืดมิด ราตรีสวัสดิ์ โซระ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากไนท์แมร์ของโซระ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ริคุ : นั่น...โซระนี่นา? โซระ! อย่าตามพวกนั้นไป! ตื่นขึ้นสิ โซระ!

คนชุดดำผู้มีดวงตาสีแดงปรากฏขึ้น (ในรีพอร์ทบอกว่าเป็นไนท์แมร์ที่ใส่ชุดคลุมดำ)

ริคุ : แกเป็นคนทำให้โซระติดอยู่ในฝันร้ายสินะ?

ริคุชักคีย์เบลดขึ้นมา ทว่าสัญลักษณ์แบบเดียวกับหลังเสื้อของริคุ ได้ปรากฏบนหลังชุดคลุมของคนชุดดำ

ริคุ : ถ้าแกเป็นไนท์แมร์... ฉันจะจัดการแกเอง!

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากริคุตกสู่ความมืดมิด

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

หลังกำจัดคนชุดดำได้ ริคุก็เข้าไปหาโซระ

ริคุ : โซระ... อย่าไปไล่ตามความฝัน... ถ้านายยังคงไล่ตามพวกมันในความฝันของนายไป นายจะไปถึงก้นบึ้ง และจะไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีก

แล้วโซระกับฟองน้ำที่คลุมเขาอยู่ก็หายไป

ริคุ : นี่คือ... โลกที่โซระอยู่งั้นเหรอ? ทำไมโซระถึงไม่ตื่นขึ้น!? ไนท์แมร์ยังไม่หายไปอีกเหรอ?

อันเซม : ใช่แล้ว

ริคุ : อันเซม!

อันเซม : โซระไม่มีทางตื่นขึ้นอีก ไม่ว่าแกจะทำลายฝันร้ายของโซระไปอีกสักกี่ครั้ง ผู้ที่ตกสู่ก้นบึ้งของความฝันแล้วก็จะไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีก

ริคุ : อะไรกัน!?

อันเซม : ความทรงจำกลายเป็นความฝัน ความฝันดำีรงอยู่ในการหลับใหล และการหลับใหลก็ดำรงอยู่ในความมืดมิด หัวใจของโซระได้ตกสู่ความมืดมิดแล้ว

ริคุ : นายคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอว่าหัวใจของโซระตกลงสู่ความมืด?

อันเซม : แกเองก็น่าจะรู้สึกได้เหมือนกัน ทั้งโลกนี้ และก้นบึ้งของความมืดมิดในฝันร้าย ทำไมนายถึงยังไม่กลับไปยังโลกแห่งความเป๋็นจริง?

ริคุ : นั่น....

อันเซม : ความฝันของความฝัน ฝันร้ายของฝันร้าย... ตลอดเวลาที่แกท่องไปในความฝันของโซระ ด้วยสภาพเช่นนี้ แกเองก็จะตกลงสู่ความมืดของความมืดมิด

แล้วพื้นใต้เท้าริคุก็กลายเป็นความมืด ที่ดูดริคุลงไป ริคุตกใจบอกว่าท่าไม่ดีแล้ว เขาหนีออกไปไม่ได้ แล้วก็ถูกความมืดที่พื้นดูดลงไป

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากการเชื้อเชิญสู่ความมืด

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ริคุและอันเซมล่องลอยอยู่ในความมืด

อันเซม : ตอนที่การเดินทางเริ่มต้นขึ้น ตอนที่แกออกเดินทางจากเกาะเล็กๆ ตอนที่แกเห็นข้าในร่างชุดคลุม นายเองรู้สึกได้ทันทีว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ แล้วตอนทีแกหมดสติไป แกก็ดำดิ่งสู่ความฝันของโซระ แล้วด้วยสัญลักษณ์บนหลังของแก แกได้คอยปกป้องโซระจากฝันร้าย รับหน้าที่เป็นดรีมอีทเตอร์

ริคุ : ฉันคือ... ดรีมอีทเตอร์?

อันเซม : ใช่แล้ว แต่แกไม่สามารถปกป้องโซระไว้ได้ ครั้งหนึ่งแกเคยปรารถนาที่จะได้พลังสำหรับการปกป้องสิ่งสำคัญของแก แต่แกก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากการปิดกั้นพลังแห่งความมืด ทำให้แกไม่ได้คำตอบเสียที

ริคุ : แต่มันยังไม่จบ ฉันจะช่วยโซระให้ได้

อันเซม : งั้นแกก็ได้คำตอบของแกแล้ว แกควรปลดปล่อยพลังแห่งความมืดออกมาอีกครั้ง และช่วยเพื่อนของแกซะ

ริคุ : อันเซม... ไม่สิ เซอานอร์ท ครั้งหนึ่งนายเองก็เป็นผู้ใช้คีย์เบลดเหมือนกัน แต่นายได้เสียหัวใจให้กับความมิดมิด แล้วนายก็เสียคีย์เบลดไป แต่ว่าด้วยการเดินทางครั้งนี้ ฉันอยากจะพิสูจน์... ว่าการใช้คีย์เบลดนั้นคู่ควรกับฉันหรือไม่ ฉันที่มีความมิดมิดอยู่ในหัวใจ แม้ว่าฉันจะปิดกั้นความมืดในหัวใจเอาไว้ นายก็ยังปรากฏตัวออกมาได้เช่นนี้ แต่ด้วยการเดินทางครั้งนี้ ฉันได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง ฉันจะเลิกปิดกั้นความมืดมิดในหัวใจ

อันเซม : ท้ายที่สุดนายก็ยอมรับมัน

อันเซมยื่นมืออกมาหาริคุ

ริคุ : ไม่รู้ทำไม ตอนที่ฉันเผชิญหน้ากับนาย ฉันก็นึกถึงสัญญาอย่างหนึ่ง ความทรงจำอันเลือนลางเมื่อครั้งยังเด็ก ตอนที่ฉันเริ่มวาดฝันว่าจะออกเดินทางไปยังโลกภายนอก... ชายคนนั้น... (เทอร์ร่า)

อันเซม : หืม...
ริคุ : การเดินทางของฉันได้เริ่มต้นขึ้นจากจุดนั้น

ริคุเรียกคีย์เบลดออกมา

ริคุ : ฉันจะกลับไปยังโลกแห่งความจริง และช่วยโซระ
อันเซม : นั่นคือคำตอบของแกงั้นรึ?
ริคุ : ใช่ นั่นคือเป้าหมายของฉัน ฉันจะดูดกลืนความมืดมิด และแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นแสงสว่าง
อันเซม : แกจะโอหังเกินไปแล้ว

ทั้งสองเข้าต่อสู้กัน

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากความมืดที่ลึกที่สุด

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ริคุ : อันเซม จงกลายเป็นหนึ่งเดียวกับหัวใจของฉัน แล้วกลายเป็นแสงสว่าง
อันเซม : ยังไม่เข้าใจอีกรึไง แกน่ะอยู่ในกำมือของความมืดมิดเสมอ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากโลกแห่งความจริง

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ริคุ : นี่คือ.... ฉันออกจากโลกแห่งความฝันได้แล้วงั้นเหรอ? โซระกับฉันถูกแยกจากกันนับแต่เริ่มออกเดินทาง.. ทั้งหมดคือแผนของอันเซม... ไม่สิ แผนของเซอานอร์ท เราพลัดหลงจากการทดสอบความเป็นมาสเตอร์ที่เยนซิดจัดให้ ยังไงก็ตาม โซระน่าจะอยู่ที่นี่ ฉันต้องไปตามหาเขา

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากนำโดยสปิริต

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ริคุ : เส้นทางตันแค่นี้เหรอ? ฉันกลับมายังโลกแห่งความจริงแล้ว แต่ฉันยังสามารถใช้พลังของดรีมอีทเตอร์ได้... แต่ก็อย่างที่คิดเลย โซระยังไม่ตื่นขึ้นมา นายอยู่ที่ไหนกันนะ โซระ...

ริคุเห็นวันดาเนียน

ริคุ : ดรีมอีทเตอร์? โซระอยู่ทางนั้นรึเปล่า ฉันจะไปฟากนั้นได้ยังไง

ค้างคาวโควโมริได้มาเกาะไหล่ของริคุ มันฉีกยิ้มและร้องด้วยความรื่นเริง ส่วนวันดาเนียนที่อยู่อีกฟากก็กลิ้งตัวไปมา ทำให้ีริคุยิ้มออกมาบ้าง

ริคุ : อืม... เข้าใจละ!

เขาเอื้อมไปจับค้างคาวโควโมริ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากเซอานอร์จากอดีต

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ริคุ : โซระ
เซอานอร์ทหนุ่ม : ห้ามแตะต้องภาชนะใหม่
ริคุ : ภาชนะ?
เซอานอร์ทหนุ่ม : ใช่ ในตอนแรกพวกเราตั้งใจจะใช้แก แต่หัวใจของแกกลับต้านทานต่อความมืด เราจึงเลือกตัวเลือกอื่นเช่นเดียวกับคีย์เบลดนั่นก็คือ ร็อคซัส ผู้ที่เหมาะสมจะเป็นภาชนะ แต่ว่าเขากลับยึดมั่นในอัตตามากเกินไป และกลับไปรวมกับโซระ เป้าหมายที่แท้จริงของจูซังคิดคัง ก็คือการแบ่งหัวใจของเซอานอร์ทเข้าสู่ภาชนะทั้ง 13 เพราะพวกแกทำให้เราต้องสูญเสียภาชนะไปมากมาย แต่ว่าพวกเราก็ได้สร้างมันขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ตอนนี้ที่เราได้โซระผู้เป็นภาชนะที่ 13 มาแล้ว มันก็สมบูรณ์

ริคุ : เซอานอร์ททั้ง 13!?

เซอานอร์ทหนุ่ม : จูซังคิคังที่แท้จริง

ริคุ : จูซังคิคัง?

เซอานอร์ทหนุ่ม : ในบรรดาคนเหล่านั้น ตัวฉันเองคือเซอานอร์ทจากอดีตที่ลึกที่สุด ฉันได้รับหน้าที่ให้รวบรวมตัวตนที่ตัวฉันคนปัจจุบันได้แยกกระจายเอาไว้ในโลก ต่างๆ ให้มารวมตัวกันที่นี่ในวันนี้

ริคุ : จากอดีต?

เซอานอร์ทหนุ่ม : การท่องกาลเวลามันมีข้อจำกัดอยู่หลายอย่าง อย่างแรก เราต้องสละร่างเนื้อ ต้องมีตัวเราอีกคนดำรงอยู่ในสถานที่และเวลาที่จะไป เมื่อท่องกาลเวลาไปแล้ว เราได้แค่เพียงเคลื่อนไปตามกระแสเวลาที่มุ่งไปข้างหน้าได้ทิศทางเดียว เราไม่อาจแก้ไขสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นได้

ริคุ : นายกำลังจะทำอะไร?

เซอานอร์ทหนุ่ม : ในไม่ช้าตัวฉันคนล่าสุดก็จะกลับมายังที่แห่งนี้ (บัลลังค์สูงสุด) เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ก็ถึงเวลาที่พวกเราจะกลับเป็นปกติ และฉันเองก็จะไปตามกระแสเวลาสู่ยุคดั้งเดิมของฉัน นายควรจะถามเขาเอง

มิคกี้ : หยุดเวลา!
มิคกี้ : ดูท่าจะยังทันเวลา
ริคุ : มิคกี้!
มิคกี้ : ยังไงซะก็รีบพาโซระกลับกันเถอะ เขาคงหยุดอยู่ในสภาพนี้ได้อีกไม่นาน
ริคุ : เข้าใจแล้ว!
ริคุ : มิคกี้

เซอานอร์ทหนุ่ม : ฉันว่าฉันบอกไปแล้วว่าห้ามแตะต้องภาชนะ
ริคุ : แกขยับได้ยังไง?
มิคกี้ : ไม่จริงน่า... นั่นมัน!
เซอานอร์ทหนุ่ม : จงหายไปซะ!

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากแสงสว่างทั้ง 7 และความมืดทั้ง 13

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

มิคกี้ : ไม่เป็นไรนะ ริคุ
ริคุ : อื้อ มิคกี้ก็ด้วยนะ

เวลาที่มิคกี้หยุดไว้เริ่มเดินอีกครั้ง

มิคกี้ : มาสเตอร์เซอานอร์ท แกเองจริงๆ ด้วย!
มาสเตอร์เซอานอร์ท : ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาจนถึงตอนนี้ได้ถูกกำหนดเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว บัดนี้ตัวข้าทั้ง 12 คนได้มาอยู่รวมกัน ข้าได้คืนชีพขึ้นมาเป็นคนอีกครั้ง สิ่งที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ก็คือโลกที่ข้ายังมองไม่เห็น

มิคกี้ : แกทำแบบนี้ทำไม?

มาสเตอร์เซอานอร์ท : ในอดีตกาล ว่ากันว่าแสงสว่างก็คือพรจาก Kingdom Hearts ที่มองไม่เห็น Kingdom Hearts ได้รับการปกป้องโดย X-Blade ที่เป็นคู่แฝดของมัน แต่แล้วสงครามคีย์เบลดก็อุบัติขึ้นเพื่อการแย่งชิงแสงสว่างจาก Kingdom Hearts ในการต่อสู้อันดุเดือดนั้น X-Blade ได้แตกเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นแสงสว่างทั้ง 7 และความมืดทั้ง 13 แล้ว Kingdom Hearts ที่แท้จริง ก็ถูกความมืดกลืนกินมาจนถึงตอนนี้ นานมาแล้ว ข้าได้ใช้แสงบริสุทธิ์และความมืดบริสุทธิ์เป็นองค์ประกอบ และพยายามจะทำให้ X-Blade เล่มสำรองเสร็จสมบูรณ์ แต่มันก็ล้มเหลว ในตอนนั้นข้าจึงได้หลงทาง ข้ายอมรับว่าข้านั่นรีบร้อนเกินไป

มิคกี้ : ทั้งหมดก็คือความผิดของแก! ชะตากรรมของพวกเขาทั้งสามได้แปรเปลี่ยนไปนับตั้งแต่ตอนนั้น ก็เพราะแก!

มาสเตอร์เซอานอร์ท : ในชะตากรรมนั้นไม่มีความบังเอิญอยู่แล้ว ยังไงพวกเขาก็มีชะตากรรมที่ต้องเป็นแบบนั้น คนหนึ่งกลายเป็น X-Blade ที่ล้มเหลว คนหนึ่งตกสู่ความมืดเพื่อช่วยเพื่อน ส่วนอีกคนหนึ่งกลายเป็นภาชนะของข้า นั่นคือชะตากรรมของพวกเขา

มิคกี้ : ผมไม่อาจช่วยเขาไว้ได้... แต่ผมอยากจะเชื่อว่าการเสียสละของพวกเขาจะหยุดยั้งคุณได้.... ฉันคงบื้อเกินไป ตอนที่มาเลฟิเซนต์เริ่มรวบรวมหัวใจแห่งแสงบริสุทธิ์ทั้ง 7 ฉันน่าจะรู้สึกตัว

มาสเตอร์เซอานอร์ท : ใช่แล้ว ทั้งหมดนี้ก็คือแผนของข้าเอง ข้าได้ใช้นางแม่มดให้รวบรวมหัวใจแห่งแสงบริสุทธิ์ทั้ง 7 และขณะเดียวกัน ข้าก็ได้เตรียมภาชนะทั้ง 13 มารองรับความมืดบริสุทธิ์

ริคุ : น่าขายหน้ามั้ยล่ะ! สุดท้ายโซระก็เป็นคนจัดการพวกนั้นทั้งหมดเอง

มาสเตอร์เซอานอร์ท : ใช่ ผู้ที่ห่างไกลจากการเป็นผู้ใช้คีย์เบลด เด็กธรรมดาผู้มีชื่อว่าโซระ ทว่าแผนของข้าไม่ได้จบแค่นั้น ผู้พิทักษ์แสงสว่างทั้ง 7 และผู้แสวงหาความมืดทั้ง 13

มิคกี้ : ผู้พิทักษ์แสงสว่างทั้ง 7....ผู้ใช้คีย์เบลด ฉัน ริคุ โซระ แล้วก็อีกสามคนที่หายไป รวมกันก็ยังแค่ 6... แล้วยังขาดอีกคนหนึ่งอีก...

มิคกี้ : อ๊ะ แล้วผู้แสวงหาความมืดทั้ง 13

มาสเตอร์เซอานอร์ท : สมเป็นราชาที่ข้ารู้จัก สมองไวจริงเชียว แต่ว่า ทั้งโซระและอีกคนหนึ่งรวมเป็นสองคน ได้อยู่ข้างพวกเรา นั่นก็หมายความว่า แสงสว่างได้หายไป 3 แต่ไม่ต้องห่วง ผู้พิทักษ์แสงสว่างนั้นถูกเลือกโดยธรรมชาติ แล้วหลังจากนั้น แสงสว่างทั้ง 7 และความมืดทั้ง 13 ก็จะปะทะกัน และท้ายที่สุดแล้ว มันก็จะเกิดขึ้น

มิคกี้ : X-Blade!!

มาสเตอร์เซอานอร์ท : ก่อนอื่น ข้าจะทำให้ความมืดทั้ง 13 เสร็จสมบูรณ์ บัลลังค์ทั้งหมดได้ถูกจับจองแล้ว ข้าจะแบ่งหัวใจเข้าไปในภาชนะสุดท้าย...

มิคกี้ : แย่แล้ว!
ริคุ : โซระ!

มิคกี้ : สำเร็จแล้ว
เซมุนัส : แก...!
ซิกบาร์ : แอ็คเซล!
ลีอา : แอ็คเซล? ไม่ใช่ว้อย ฉันคือลีอา จำได้รึยัง?
ซิกบาร์ : แกมาทำอะไรที่นี่!?

ลีอา : ก็เพราะฉันสัญญาไว้ว่า ฉันจะคอยเป็นคนพาเขากลับมาเสมอ คิดไม่ถึงว่าฉันจะมาล่ะสิ? ไหนแกว่าแกรู้ทุกอย่างไง? แกยังเตรียมการไม่เสร็จหรอกนะ เอ้า แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ?

ซิกบาร์ : ลุงว้อย จะเอายังไงต่อ? ไม่มีเวลาแล้วนะ! 

ลีอา : ไอซะ!

ริคุ : ทำไมแอ็คเซลถึง...?
ลีอา : ไม่ใช่ ตอนนี้คือลีอาว้อย...โอยๆ ช่างมันเถอะ แอ็คเซลก็ได้ รีบไปจากที่นี่กันเถอะ
มิคกี้ : อื้อ

โดนัลด์ : กำจัดมันได้มั้ย?
กู๊ฟฟี่ : ท่าจะใช่นะ
มิคกี้ : นายสองคนมาช่วยพวกเรางั้นรึ!

มาสเตอร์เซอานอร์ท : ถึงเวลาแล้ว เราต่างต้องกลับไปยังที่ทางของพวกเรา แสงสว่างและความมืดยังคงไม่ครบ ทว่า ในไม่ช้าทั้ง 7 และ 13 ก็จะเสร็จสมบูรณ์ ณ รุ่งอรุณของความบริบูรณ์ทั้งแสงสว่างและความมืดมิด แล้วไว้เผชิญหน้ากันในดินแดนแห่งนั้น

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากเข้าสู่ความฝันของโซระ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ที่หอคอยปริศนา ริคุอยู่กับพวกเยนซิด มิคกี้ ลีอา และตัวประกอบ โดยมีโซระหลับพิงกำแพง

เยนซิด : แสงสว่างทั้ง 7 และความมืดทั้ง 13 มาสเตอร์เซอานอร์ทไปถึงขั้นนั้น....
มิคกี้ : โซระ... หัวใจของเขายังคงตกอยู่ในการหลับใหลงั้นหรือครับ?
เยนซิด : ไม่ใช่หรอกราชา ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว
ริคุ : เราพอจะทำอะไรได้บ้างมั้ย?

เยนซิด : ระหว่างการทดสอบความเป็นมาสเตอร์ รูกุญแจทั้ง 7 ได้เปิดออก เพราะฉะนั้นโลกที่อยู่ในการหลับใหลจึงได้ตื่นขึ้น แล้วเราก็ได้เรียนรู้วิธีการปลดปล่อยหัวใจที่หลับใหลอยู่ ริคุ เจ้าได้เปิดรูกุญแจทั้ง 7 ที่อยู่ในความฝันของโซระ นั่นหมายความว่า หากเจ้าสามารถใช้พลังเช่นนั้นได้ เจ้าย่อมมีความเป็นไปได้ที่จะทำให้หัวใจของโซระตื่นขึ้นมา

มิคกี้ : ต้องให้เขาดำลงสู่ความฝันอีกครั้งใช่มั้ย? หัวใจของโซระอยู่ในก้นบึ้งของความมืดมิด หากมีอะไรผิดปกติ แล้วริคุติดอยู่ในความมืดเหมือนกับโซระ คราวนี้ผมจะไปเอง

เยนซิด : ข้าแน่ใจว่าราชาเองก็ทำได้ แต่เนื่องจากเขาเป็นคนที่เคยดำลงไปในหัวใจของโซระ จึงไม่มีใครที่จะเหมาะสมไปกว่าริคุ

ริคุ : มิคกี้ ขอบใจนะที่เป็นห่วงแต่ฉันจะไปปลุกโซระเอง
มิคกี้ : ริคุ...

ริคุ : เวลาที่เขาหลับ ดูเขาสบายใจดีเหลือเกิน... แม้ว่าเขากำลังทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วงอยู่ก็เถอะ ก็เหมือนกับสมัยก่อน เราบอกว่าเราสามคนจะช่วยกันสร้างแพขึ้นมา แต่โซระก็เอาแต่งีบริมหาด ดังนั้นฉันจะเข้าไปพาเขาออกมาเอง ฉันจะเข้าไปบอกเขาว่า ขนาดกำลังทดสอบการเป็นมาสเตอร์อยู่ นายยังหลับเลยเหรอ? ฉันต้องไปล่ะ โซระได้เคยช่วยฉันไว้ ฉันมั่นใจว่าเขาเองก็ต้องเรียกฉันอยู่ ฉันอยากจะไป

มิคกี้ : ใช่ เราเชื่อมถึงกันด้วยสายสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น แม้ว่าหนทางข้างหน้าจะมืดมิด ขอเพียงตามสายสัมพันธ์นั้นไป ความคิดของนายจะต้องส่งไปถึงแน่!

กู๊ฟฟี่ : เชื่อมโยงถึงพวกเราด้วย!
โดนัลด์ : มันคือสายสัมพันธ์ยังไงล่ะ!

ลีอา : ต่อให้นายตกสู่ความมืด ฉันก็จะไปหานายเอง เพราะนั่นคือความสามารถพิเศษของฉันไงล่ะ

ริคุ : ขอบใจนะทุกคน ฉันจะไปพาโซระกลับมาให้ได้

ริคุใช้คีย์เบลดชี้ไปที่โซระ แล้วเปิดช่องวาร์ปขึ้นมา เขาเข้าไปในช่องวาร์ปสู่ความฝันของโซระ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากเกราะที่หุ้มด้วยความมืดมิด

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ริคุ : ที่นี่คือก้นบึ้งความฝันของโซระงั้นเหรอ?

ไนท์แมร์อาเมอร์เวนตุสโผล่ออกมา

ริคุ : อะไรกัน!?

รีพอร์ทบอกว่า นี่คือเกราะที่ใครบางคนใส่ให้โซระเพื่อปกป้องเขาจากการกัดเซาะของความมืด เพื่อปิดกั้นความมืด แต่ความมืดนั้นทำให้ชุดเกราะเคลื่อนไหวและจู่โจมริคุ 

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากคีย์เบลดของโซระ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

หลังจากกำจัดมันได้ เกราะของเวนก็แตกออก เผยให้เห็นโซระที่อยู่ภายใน โซระร่วงลงสู่พื้น เขาทำคีย์เบลดแห่งความมืดที่เจ้าชุดเกราะใช้อยู่ตกลงมา ริคุเรียกชื่อของโซระแล้วก็วิ่งเข้าไปหา แต่โซระกลับจมดิ่งสู่ความมืดมิด ริคุพยายามจะคว้าดึงเขาเอาไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล ริคุมองไปยังคีย์เบลดที่โซระทำตกไว้ แล้วคีย์เบลดเล่มนั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนจากสีดำ เป็นสีปกติของ Kingdom Key

ริคุบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว แล้วก็หยิบคีย์เบลดของโซระขึ้นมา ทันใดนั้นรูกุญแจก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าสเตนกลาส ริคุบินขึ้นไปกลางอากาศ แล้วเปิดรูกุญแจนั้น

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากสิ่งที่จอมปราชญ์อันเซมทิ้งเอาไว้

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ริคุมาโผล่ที่เกาะแห่งชะตากรรม เขามองไปยังทะเล แล้วก็เห็นร็อคซัส ร็อคซัสถามเขาว่ากลัวอะไร?

ก. กลัวว่าฉันจะติดอยู่ในความมืดมิด
ข. กลัวการทำร้ายจิตใจของคนอื่น
ค. กลัวจะสูญเสียสิ่งสำึคัญไป

ตอบ ค. ซะ จากนั้นริคุจะเดินไปตามชายหาดแล้วเจอเวนตุส

ริคุ : ร็อคซัส... หรือไม่ใช่?
เวนตุส : อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดของนาย?

ก. หัวใจแห่งแสงสว่างที่เชื่อมโยงอยู่กับฉัน
ข. เพื่อนคนสำคัญของฉัน
ค. พลังแห่งการปกป้อง

อยากช่วยโซระก็ต้องตอบ ข. สิ

เวนตุสหายไป ริคุสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเห็นคนอยู่ที่ต้นปาล์มที่ห่างออกไป ริคุคิดว่าเขาคนนั้นน่าจะเป็นโซระจึงไล่ตามไป แต่กลับเจอชิออนนั่งอยู่ที่ต้นปาล์ม

ริคุ : เธอเป็นใคร?
ชิออน : ริคุ เธออยากจะทำอะไร?
ริคุ : คำถามอีกแล้วเหรอ? แน่นอน ฉันอยากจะ....

ก. กลับไปยังโลกของฉัน แล้วปกป้องทุกคน
ข. นำสิ่งสำคัญของฉันกลับคืนมา
ค. เยียวยาวความเศร้าเสียใจในอดีต

ชิออนหายไป ริคุถอนหายใจ แล้วเขาก็พบขวดแก้วที่ลอยมาติดริมหาด เขาเข้าไปเก็บมันขึ้นมา

ริคุ : นี่มัน...?
อันเซม : ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะมาที่นี่
ริคุ : DiZ!? ไม่สิ จอมปราชญ์อันเซม คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

อันเซม : ข้าคงตั้งใจมาเพื่อไถ่บาป ข้ารู้ดีว่าไม่ว่าข้าจะขอโทษสักเพียงไร ข้าก็ไม่สมควรได้รับการให้อภัย ข้าคิดว่าอย่างน้อยที่สุด หากข้าสามารถทิ้งอะไรบางอย่างเอาไว้ได้... ข้าได้เปลี่ยนตัวข้าและงานวิจัยของข้าให้กลายเป็นข้อมูลแล้วซ่อนไว้ภายในตัวโซระ

ริคุมองไปยังขวดแก้ว
ริคุ : นี่คือ... ข้อมูลนั้น?

อันเซม : ใช่แล้ว บางทีมันอาจจะเป็นเงื่อนงำสำหรับพวกเจ้า ในการทำให้พวกพ้องที่สาบสูญไปแล้วคืนกลับมา หัวใจนั้นเป็นสิ่งที่สามารถเกิดขึ้นและเติบโต สัมผัสแสงสว่าง รู้สึกถึงธรรมชาติ และเชื่อมโยงกับหัวใจของผู้คน... เมื่อสิ่งเหล่านี้สั่งสมกันขึ้นมาหัวใจก็จะเป็นรูปเป็นร่าง กระทั่งโนบอดี้ผู้ไม่มีหัวใจก็เช่นเดียวกัน

อันเซม : โซระนั้นแปลกออกไป แม้ว่าเขาจะกลับสู่ร่างเดิมแล้ว ร่างโนบอดี้ของเขาก็ยังคงดำรงอยู่ได้ นั่นคือความแข็งแกร่งในความนึกคิดของผู้คนที่เชื่อมโยงอยู่กับหัวใจของเขา ความแข็งแกร่งของสายสัมพันธ์จากหัวใจของเขา บางทีเขาอาจจะมีพลังที่จะนำพาหัวใจและการดำรงอยู่ของคนที่เชื่อมโยงกับเขา เพื่อสร้างคนที่เราเคยคิดเขาได้จากไปชั่วนิรันดร์ให้กลับคืนมาอีกครั้ง

อันเซม : สิ่งสำคัญต่างๆ ตุ๊กตาที่เงียบงัน ต้นไม้ในป่า กลับดอกไม้ที่พลิ้วไหวท่ามกลางสายลม... ทุกสรรพสิ่งต่างก็มีศักยภาพที่จะมีหัวใจ โดยไม่จำเป็นต้องมีความสามารถพิเศษ แสงสว่างจากหัวใจที่ทุกคนเคยมีเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ความคิดที่เรียบง่ายใสซื่อ นั่นคือความแข็งแกร่งของหัวใจบริสุทธิ์ ที่โซระเชื่อมั่นและไม่เคยสงสัย

อันเซม : เมื่อรู้สึกได้ถึงหัวใจที่อยู่ตรงนั้น หัวใจก็จะดำรงอยู่ แม้จะสูญเสียหัวใจนั้นไป มันก็อาจจะกลับมาเชื่อมโยงกันได้อีกครั้ง กล่าวถึงจุดนั้น เขาได้รู้สึก ยอมรับ และได้ช่วยหัวใจไว้มากมาย แล้วตอนนี้หัวใจมากมายที่หลับใหลอยู่ในหัวใจของโซระได้ตกลงสู่ความมืดมิด ถูกความมืดมิดช่วงชิงไป และหลับใหลในความมืดมิด หัวใจที่กระจายอยู่ในตัวโซระ ในการที่จะช่วยพวกเขานั้น โซระเพียงต้องทำดังที่เขาเคยทำมาจนถึงตอนนี้ ก้าวไปข้างหน้าทำตามที่หัวใจเรียกเรื่อง นั่นคือหนทางเดียวเท่านั้น หรือถ้าจะพูดให้ชัด นั่นคือสิ่งที่ขึ้นอยู่้กับตัวของเขา

ริคุ : ผมเข้าใจแล้ว ผมจะจัดการ ขอบคุณมากครับ
อันเซม : ไม่เป็นไร ว่าแต่ทำไมเจ้ามาที่นี้เพื่ออะไร?
ริคุ : เอ่อ... ผมมาปลุกโซระ...
อันเซม : เขาตกสู่การหลับใหลอีกแล้วรึ?
ริคุ : ครับ... จะเอายังไงกับคนแบบนี้ดีล่ะ?
อันเซม : จริงสินะ

อันเซมและริคุหัวเราะร่วมกัน

อันเซม : โซระปลอดภัยดี
ริคุ : เหอ?

อันเซม : เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เจ้าได้ช่วยโซระที่ติดอยู่ในฝันร้ายเรียบร้อยแล้ว

ริคุ : อ่า? หมายถึงโซระที่ติดอยู่ในความมืดสีดำสินะครับ?

อันเซม : หลังจากนั้น เจ้าก็ได้มาที่นี่ แล้วก็ถูกถามคำถามสามข้อโดยหนุ่มสาวเหล่านั้น

อันเซม : นั่นคือขั้นสุดท้ายของการปลุก ตอนนี้โซระตื่นแล้ว ดังนั้นก็กลับได้แล้ว

ริคุ : จริงเหรอครับ ขอบคุณ

ริคุเรียก Kingdom Key ออกมา รูกุญแตปรากฏขึ้นบนฟากฟ้า ริคุปลดล็อคแล้วบินเข้าไป

อันเซม : จริงด้วย ข้ายังไม่ได้ถามชื่อของเจ้าเลย

ริคุ : ...ริคุ...

ในการจะปลดล็อคฉากจบลับ นอกจากจะต้องเก็บคำว่า Secret Message Unlocked ให้ได้ครบแล้ว ยังต้องตอบคำถามทั้ง 3 ข้อให้ถูกต้อง และเก็บ Trophy มาให้พอด้วย โหมด proud เก็บ 5 ส่วนโหมด Normal เก็บ 7

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากคีย์เบลดมาสเตอร์ิริคุ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ริคุฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในหอคอยปริศนา

มิคกี้ : ริคุ!

ริคุ : โซระ!

ด้านหลังริคุ มีโซระ โดนัลด์ กู๊ฟฟี่ ที่กำลังจิบชา กินเึค้ก และเคี้ยวขนมกันอยู่

โซระ : เฮ่ย โดนัลด์ ตะกละมากไปแล้วนะ!

โดนัลด์ : โซระ นายน่ะดื่มชาไปก็พอแล้ว!

กู๊ฟฟี่ : อะ เฮี้ยก! อร่อยจริงๆ!

ริคุ : เฮ่ย!

โซระหันมาในสภาพที่ยังใส่หน้ากากตัวตลก จมูกปลอม หนวดปลอมอยู่ ก่อนจะรีบเขวี้ยงทิ้งไป

โซระ : ริคุ........ ดีจังเลย ริคุ!

โซระพุ่งเข้าไปโผกอดริคุ

ริคุ : นั่นมันคำพูดของฉันต่างหาก... แล้วตอนนี้พวกนายก็กำลังปาร์ตี้กันสินะ?

โซระ : ดีใจจริงๆ เลย ริคุ!!

โซระกอดริคุอีกครั้ง

ริคุ : เอ่อ ช่างเถอะ ที่สำคัญกว่านั้น นายปลอดภัยดีใช่มั้ย?

โซระ : อื้อ ปลอดภัยดี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตอนที่ฉันหลับฝันไป ฉันได้ยินเสียงของนายตลอดเวลา ขอบใจนะริคุ ทุกคนก็เหมือนกัน ขอบคุณครับ!

ทุกคนยิ้มให้โซระ ส่วนเยนซิดก็เกาเคราอยู่

โซระ : อ๊ะใช่! แล้วการทดสอบเป็นมาสเตอร์ล่ะครับ!?

เยนซิด : อืม การที่พวกเจ้ากลับมาได้ทั้งคู่นั้นนับเป็นเรื่องที่น่าชื่นชม

เยนซิด : ก่อนอื่นเลย ข้ายินดีเป็นอย่างยิ่งที่พวกเจ้ารอดพ้นจากแผนของเซอานอร์ทจนกลับมาได้อย่าง ปลอดภัย แล้วข้าก็ชื่นชมในความเข้มแข็งของลีอา ข้าอยากให้พวกเจ้าให้อภัยสำหรับการทดสอบที่อันตรายเกินไป นั่นเป็นเพราะข้าประเมินกลยุทธของพวกมันผิดไป

เยนซิด : ความจริงมากมายได้ถูกเปิดเผยออกมา จากนี้ไป การต่อสู้กับความมืดอาจจะรุนแรงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เพื่อการนั้นเราจำเป็นต้องมีคีย์เบลดมาสเตอร์ผู้ทรงพลัง โซระและริคุ ชื่อนั้นเหมาะกับพวกเจ้าทั้งคู่ แต่มีเพียงริคุ ที่ในท้ายสุดแล้วก็สามารถปลดปล่อยรูกุญแจแห่งความมืดมิดได้อีกครั้ง และยังสามารถพาโซระกลับมาได้อย่างน่าชื่นชม ที่จะได้รับการตัดสินให้เป็นคีย์เบลดมาสเตอร์นับจากนี้

ริคุยืนอึ้งด้วยความตะลึง ขณะที่โซระเบิกตากว้าง

โซระ : สำเร็จแล้วนะ ริคุ!

โซระกระโดดเข้าไปจับไหล่ของริคุด้วยความยินดี

โซระ : ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องทำได้ ริคุ! ฉันล่ะดีใจจริงๆ !
กู๊ฟฟี่ : โซระ นายทำหยั่งกะนายผ่านเองงั้นแหละ!
โดนัลด์ : ก็คิดอยู่ว่ามันยังเร็วเกินไปสำหรับโซระ
โซระ : เฮ่ย!
ริคุ : ฉัน.... เป็นคีย์เบลดมาสเตอร์...

ริคุหันไปมองโซระที่ส่งยิ้มและพยักหน้าให้ เช่นเดียวกับตัวประกอบทุกคน

มิคกี้ : ยินดีด้วยนะ ริคุ!
ริคุ : ขอบใจนะ มิคกี้ ขอบใจนะ ทุกคน
ลีอา : เดี๋ยวฉันก็ตามนายทันแล้ว
โซระ : อ๊ะ? แอ็คเซลเองก็เป็นคีย์เบลดมาสเตอร์ด้วยเหรอ?
ลีอา : อื้อ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อเรียนรู้การใช้คีย์เบลดนั่นแหละ
โซระและริคุ : ว่าไงนะ!?

ลีอา : ตกใจอะไร! พวกแกนี่หยาบคายจริงเชียว! ฉันกะจะปรากฏตัวพร้อมกับคีย์เบลดอย่างเท่ๆ ซะหน่อย! แต่สุดท้ายฉันก็ยังเรียกมันออกมาไม่ได้ มันไม่เห็นง่ายอย่างที่คิดไว้เลยนะ....

ลีอายื่นมือออกมาข้างหน้า แต่แล้วคีย์เบลดก็ปรากฏขึ้นจนทำให้เขาตกใจเอง

ลีอา : อ๊ะ
ตัวประกอบ : เฮ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!?

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากสิ่งสุดท้ายที่ต้องทำ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

กู๊ฟฟี่ : นายจะไปจริงๆ เหรอ

โซระมองขึ้นไปบนฟ้า

โซระ : ฉันหลับไปใช่มั้ย? ถ้างั้น ฉันก็ยังต้องไปทำอะไรบางอย่าง
โดนัลด์ : ไปคนเดียวจะไหวเหรอ?
โซระ : อื้อ แล้วฉันจะกลับมา
มิคกี้ : ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ
ริคุ : อย่าฝืนละกัน

โซระหันไปส่งยิ้มให้ทุกคน แล้วบอกว่า "แล้วเจอกันนะ"

โซระเรียกคีย์เบลดขึ้นมา เปิดรูกุญแจบนฟ้า แล้วพุ่งเข้าไป

Secret Message ในตอนจบ แปลเป็นภาษาอังกฤษได้ว่า

The past will be reawakened as a new number
In never-before seen detail
Prepare yourself for the awakening of the next number

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากการขอบคุณ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

โซระตื่นขึ้นมาอีกครั้งภายในเมืองเทรเวิร์ส

โซระ : อืมม... อย่างที่คิดไว้เลย โลกนี้ยังไม่ได้หายไป พวกมันจะยังอยู่มั้ยนะ?

โซระมองไปรอบๆ เมืองที่ว่างเปล่า จนรู้สึกท้อแท้ แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงร้องจากด้านหลัง เมื่อหันกลับไปดูก็เจอวันดาเนียนที่พร้อมจะพุ่งเข้ามาหาเขา

โซระ : อยู่ที่นี่เอง!

แล้ววันดาเนียนก็โดดเข้ามาแทคเกิลใส่โซระ ทำให้เขาเซไปชนกับคุมะแพนด้าที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นดรีมอีทเตอร์ตัวอื่นๆ ก็แห่กันมาล้อมโซระ

โซระ : ทุกๆ คน.... ขอบใจนะ ทุกๆ คน!

สรุปแล้ว... สิ่งสุดท้ายที่ต้องทำ ก็คือการมาขอบคุณดรีมอีทเตอร์... สมเป็นแกจริงๆ เลยเด็กเส้น...

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ฉากจบลับ

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

เซอานอร์ท : โลกนี้ช่างเล็กเกินไป

กู๊ฟฟี่ : โซระมาช้าจังเลย จะเป็นอะไรมั้ยนะ?
กู๊ฟฟี่ : ลีอาก็กลับไปยังเรเดียนการ์เดน
กู๊ฟฟี่ : แล้วริคุก็ไปทำอะไรที่ไหนไม่รู้ตามคำสั่งของท่านเยนซิด
กู๊ฟฟี่ : ไม่มีอะไรให้พวกเราทำเลยรึไงน้า?

กู๊ฟฟี่ : หืม? อ๊ะ! กลับมาแล้วสินะ ริคุ!
กู๊ฟฟี่ : เอ๋? อาเระ?
กู๊ฟฟี่ & โดนัลด์ : เหวอ!!!

เยนซิด : สงครามคีย์เบลด... ได้ทำให้ Kingdom Hearts ที่แท้จริงถูกความมืดมิดกลืนกินไป ซึ่งผลกระทบของมันก็คือการแตกสลายของ X-Blade แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นมาแทน Kingdom Hearts นั้น แสงสว่างที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในจิตใจของเด็กๆ ได้ทำให้พิภพแห่งนี้ฟื้นกลับมา แล้วก็กลายมาเป็นหัวใจแห่งแสงบริสุทธิ์ทั้ง 7 ด้วยเหตุนี้ ในเวลาเดียวกัน แสงสว่างที่แยกออกมาจาก X-Blade ที่แตกสลายได้แบ่งออกเป็น 7 ส่วน เพื่อจะปกป้องแสงสว่างบริสุทธิ์ทั้ง 7 นั้น

มิคกี้ : หัวใจแห่งแสงบริสุทธิ์ทั้ง 7 เจ้าหญิงทั้ง 7

เยนซิด : หัวใจแห่งแสงบริสุทธิ์ทั้ง 7 นั้นคือต้นกำเนิดพิภพของพวกเรา หากสูญเสียพวกเขาไป โลกของพวกเราก็จะตกสู่ความมืดมิดอีกครั้ง หากเราไม่รวบรวมแสงสว่างทั้ง 7 เพื่อจะหลีกเลี่ยงสงครามคีย์เบลด ข้าเกรงว่าเซอานอร์ทก็จะไล่ตามหัวใจแห่งแสงสว่างของเจ้าหญิงทั้ง 7 อีกครั้ง เพื่อที่จะทำ X-Blade ให้สมบูรณ์

มิคกี้ : แสงสว่างทั้ง 7 และความมืดทั้ง 13 เรามีหนทางใดที่จะเลี่ยงไม่ให้สงครามคีย์เบลดเกิดขึ้นได้มั้ย?

เยนซิด : เพื่อจะปกป้องหัวใจแห่งแสงบริสุทธิ์ทั้ง 7 เราต้องรวบรวมแสงสว่างทั้ง 7 ที่สามารถต่อกรกับความมืดทั้ง 13 

มิคกี้ : ถ้างั้น เราก็ยังขาดผู้พิทักษ์อีกคนหนึ่ง

มิคกี้ : ริคุ! กลับมาแล้วสินะ

ริคุ : ท่านเยนซิด แขกที่ท่านให้ผมไปเรียกได้มาถึงแล้ว แต่ว่าเพราะเหตุใดกัน?

มิคกี้ : เอ๋! หมายความว่า!

เยนซิด : ข้าได้ยินว่าเธอผู้นี้ก็สามารถใช้คีย์เบลดได้ จึงได้เรียกให้มายังที่แห่งนี้

ที่มา : Krexia