สนทนาประสาไฟนอลฯ 7 [31]

รถไฟที่ขนฮิวจ์มาเทเรีย กำลังวิ่งออกจากเตาปฏิกรณ์ที่คอเรล พวกซิดจึงต้องตามไปหยุดขบวนรถไฟ และชิงฮิวจ์มาเทเรียออกมา

หลังตบตีกับทหารบนรถไฟ และเบรกรถไฟได้สำเร็จ ชาวคอเรลจะมาขอบคุณแบร์เร็ต ที่ช่วยหยุดรถไฟไม่ให้พุ่งชนเมืองพวกเขาได้ทัน (เอิ่ม... จริง ๆ คนบังคับคือซิดนะ) และบอกว่าพวกเขาเป็นชาวเหมือง ยังไงก็จะขุดอุโมงค์เพื่อซ่อนตัวจากเมเทโอ

จากนั้นจะมีเด็กบอกว่าเก็บหินประหลาดได้จากบ่อน้ำ แล้วเอามาให้แบร็เร็ต ปรากฏว่ามันคือมาเทเรียอัลเทม่า

มีชาวบ้านคนนึง ขอมอบของที่ระลึกของสามีให้ เพื่อให้แบร์เร็ตใช้หยุดยั้งเมเทโอ มันคือลิมิต 4 ของแบร์เร็ตเอง

จากนั้นพวกซิดก็จะขับไฮวินด์บึ่งไปยังป้อมนกแร้ง ชาวบ้านจะบอกว่าชินระตั้งใจจะทำลายเตาปฏิกรณ์ และชิงฮิวจ์มาเทเรียไป

พวกซิดจึงช่วยกันสู้ขัดขวาง ภายหลังขับไล่พวกชินระไปได้ แร้งยักษ์ก็จะใช้พลังกกไข่จนฟัก แต่แล้วก็เหมือนกับว่าอายุขัยมันจะสิ้นลงทันที มันหมดพลังแล้วพลัดตกจากยอดเตาปฏิกรณ์ไป ส่วนไข่ที่มันเฝ้ากกมานาน ก็ฟักเป็นลูกนกยักษ์ตัวใหม่สีเหลืองอร่าม มันบินขึ้นฟ้าไป ทิ้งไว้แต่มาเทเรียนกฟินิกซ์ให้เราเก็บ

หลังจากนั้นพอเราเดินลงมาชาวบ้านก็จะมอบฮิวจ์มาเทเรียที่เอามาจากเตาปฏิกรณ์ของป้อมนี้ให้กับเรา

นอกจากนี้ชาวบ้านยังบอกว่านอกจากฮิวจ์มาเทเรียของนีเบิลไฮม์, คอเรล และป้อมนกแร้งที่เราได้มาแล้ว ชินระยังมีฮิวจ์มาเทเรียเก็บอยู่ที่เตาปฏิกรณ์ใต้น้ำที่จูน่อน

เสร็จงานนี้แล้ว ซิดก็จะเสนอให้กลับไปเช็คอาการคลาวด์และทิฟา ซึ่งเขาเป็นห่วงอยู่

กลับไปที่สถานพยาบาล นางพยาบาลจะบอกว่าทิฟาคอยเฝ้าดูคลาวด์ไม่ห่างเลย อาการของคลาวด์ไม่ดีขึ้น ทว่าทิฟานั้นกลับดูอิดโรยแล้ว หากปล่อยไว้แบบนี้เธอจะป่วยได้

ด้านทิฟาก็จะเริ่มท้อ เธอถามซิดว่าเธอควรทำยังไงดี หากว่าคลาวด์เป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยจะทำยังไง???

ทันใดนั้น ก็เกิดแผ่นดินไหวรุนแรงขึ้น

ทิฟาล้มลงไปก้นจ้ำเบ้ากับพื้น ซิดพยายามทรงตัวเอาไว้ แต่แล้วคลาวด์ที่ยังพูดจาไม่รู้เรื่อง ก็เงยหน้าขึ้น เอ่ยปากขึ้นมา

"...กำลังมา... พวกมัน... กำลังมา..!!"

แล้วก็คอพับลงไปเหมือนเดิม

นาทีนั้นอะไรมาไม่รู้แหละ ซิดรีบโกยออกไปนอกสถานพยาบาล เขาพบว่าไลฟ์สตรีมจากใต้เปลือกโลกกำลังพยายาลปะทุขึ้นมา

ทิฟาจะวิ่งออกมาด้านนอก ถามว่ามีอะไรให้เธอช่วยมั้ย? แต่ซิดจะบอกทิฟาให้กลับไปดูแลคลาวด์ ทางนี้เขาจะจัดการเอง

และแล้วที่กลางหมู่บ้าน อัลเทม่าเวพ่อน สัตว์ประหลาดยักษ์สีครามก็ปรากฏตัวขึ้นบนฟากฟ้า กางปีกบินไปมา ราวกับว่ามันกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง แต่แล้วมันก็พุ่งเข้ามาหาซิด

เมื่อสู้กับอัลเทม่าไปสักพัก มันจะบินหนีไป แล้วจู่ ๆ ไลฟ์สตรีมใต้เปลือกโลกก็สงบลง แผ่นดินหยุดไหวไปชั่วครู่

แต่ยังไม่ทันไร แผ่นดินก็เริ่มไหวตัวขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ผืนดินสั่นไปมาโครมคราม รุนแรงกว่าตอนแรก เรดเธอทีนบอกว่าคลื่นไลฟ์สตรีมที่รุนแรงกว่าตอนแรกกำลังจะปะทุขึ้นมา

ซิดบอกให้เผ่นโลด!! เรดเธอทีนแย้งว่าแล้วคลาวด์กับทิฟาล่ะเฮ้ย!? ซิดเลยบอกว่านี่ไม่ใช่เวลามาเป็นห่วงใครนอกจากตัวเอง เราไม่รู้ว่าไลฟ์สตรีมจะปะทุขึ้นมาเมื่อไหร่แล้ว...

ทั้งกลุ่มเห็นด้วยกับคำพูดของซิด แล้วก็ฟ้าวโลดออกจากเมืองไปทันที ซิดได้แต่ตะโกนตามหลังว่าเผ่นโลดเลยทิฟา!! คลาวด์!!

ภายในสถานพยาบาล หมอแนะนำทิฟาให้พอคลาวด์ออกไปยังที่โล่งก่อนที่อาคารจะถล่มลงมา

ทิฟารีบเข็นรถเข็นของคลาวด์ออกมาจากสถานพยาบาล แต่ยังไม่ทันจะไปไหนได้ไกล แผ่นดินไหวก็ทำให้บ้านเรือนในเมืองมิดีลถล่มลง ผืนดินกลางเมืองกำลังแยกออกกว้างจนเผยให้เห็นไลฟ์สตรีมใต้เปลือกโลก ทิฟาพยายามเข็นรถเข็นที่มีคลาวด์นั่งอยู่หนีแต่ก็ไม่ทัน สุดท้ายทั้งเธอและเขาก็พลัดตกสู่ไลฟ์สตรีมใต้เปลือกโลกไป

 

ทิฟาพลัดหลงเข้ามาภายในจิตใต้สำนึกของคลาวด์ เธอรู้สึกว่าคลาวด์กำลังค้นหาตัวตนที่แท้จริงของตนเอง เธอจึงตัดสินใจที่จะร่วมค้นหาไปด้วยกัน

ทั้งสองเริ่มต้นจากการทบทวนความทรงจำเรื่องเหตุการณ์ที่นีเบิลไฮม์ 5 ปีก่อน ทิฟาสารภาพว่าในวันนั้น โซลเยอร์สองคนที่มาถึงเมือง คือเซฟิรอธ กับชายอีกคนที่ไม่ใช่คลาวด์ เธอรู้เรื่องนี้นานแล้วแต่ไม่กล้าพูดออกไป เพราะกลัวว่าหากพูดไป เรื่องเลวร้ายอาจจะเกิดขึ้น (คลาวด์อาจสติแตกหรือหนีไป) แต่เธอจะไม่ปิดบังอีกแล้ว ตอนนั้นเธอเฝ้ารอคลาวด์ แต่คลาวด์ก็ไม่ได้มา

จากนั้นทั้งสองก็นึกถึงความทรงจำวัยเด็ก คืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดาวสุกสกาว แม้เซฟิรอธจะบอกว่าคลาวด์ลอกเลียนความทรงจำมาจากเธอ แต่เธอไม่คิดว่าคลาวด์จะจินตนาการท้องฟ้าที่สุกสกาวแบบนี้ขึ้นมาได้ คลาวด์น่ะ เคยเห็นท้องฟ้าคืนนั้น และจำเรื่องราวนี้ได้เองต่างหาก ดังนั้นเธอจึงเชื่อว่าคลาวด์คนนี้คือคลาวด์ตัวจริง

 

ทิฟาบอกว่าความทรงจำ คือสิ่งที่สติระลึกถึงได้ ซึ่งบ้างครั้งมันก็อาจจะพลาดหรือผิดไป ทว่าหากคลาวด์จำได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกมา แล้วทิฟาก็จำได้เช่นกัน ความทรงจำนั้นก็คือความจริงไม่ผิดแน่

เธอพยายามกระตุ้นคลาวด์ ให้คลาวด์นึกเรื่องที่เคยพูดออกมาอีก เธอถามว่าทำไมคลาวด์ถึงอยากเป็นโซลเยอร์ เธอว่ามันเป็นการตัดสินใจที่กะทันหันมาก

คลาวด์ตอบว่า ตอนนั้นเขาเหลวแหลก แต่เขาอยากให้ผู้คนจดจำเขาได้ ถ้าเขาเก่งกาจขึ้น ใครบางคนจะได้จดจำเขาไว้

ทิฟาถามว่าใครบางคนนั้น คลาวด์หมายถึงใคร? ซึ่งคลาวด์ตอบว่า "เธอ"

คลาวด์ในวัยเด็กโผล่ออกมา เขาบอกว่ามีความทรงจำหนึ่งที่สำคัญกับเขามาก มันเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากจะเอ่ยถึง

 

ในวัยเด็ก เขามักจะมองจากภายนอก เข้าไปในหน้าต่างห้องของทิฟา เราอยู่บ้านติดกัน แต่คลาวด์คิดว่าเขาไม่ค่อยรู้จักทิฟาเท่าไหร่ แต่ทิฟากลับบอกว่าเธอคิดว่าเธอกับคลาวด์สนิทกัน

ทิฟาจำไม่ได้ว่ามีเหตุการณ์สมัยเด็กที่คลาวด์เข้ามาในห้องของเธอด้วยเหรอ? แต่คลาวด์บอกว่าทิฟามีกลุ่มเพื่อนของตนเองที่มักรายล้อมทิฟาอยู่เสมอ คลาวด์คิดว่าตาเด็กพวกนั้นมันงี่เง่า ทำอะไรเด็ก ๆ หัวเราะกับเรื่องโง่ ๆ

ทิฟาจึงแย้งว่า แต่นั้นทุกคนเป็นเด็กนี่... จะทำแบบนั้นไม่เห็นแปลก... คลาวด์จึงบอกว่าเขาเข้าใจ เขาเองต่างหากที่เป็นคนงี่เง่า

เขาอยากจะเข้ากลุ่มเล่นกับทุกคน แต่เขาเข้ากับกลุ่มไม่ได้ หลังจากนั้นเขาก็เริ่มคิดว่าเขาต่างจากเด็กไม่รู้จักโตคนอื่น คืนที่เขาชวนทิฟาออกไปที่บ่อน้ำ เขาคิดว่าทิฟาจะไม่มาแล้ว เขาคิดว่าทิฟาเกลียดเขา

ทิฟาตอบว่าตอนนั้นมันกะทันหันไปหน่อย เธอแปลกใจ จริงอยู่ว่าเราไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้น แต่หลังจากที่คลาวด์ออกจากเมืองไป เธอคิดถึงคลาวด์หลายต่อหลายครั้ง คิดว่าคลาวด์ทำอะไรอยู่ เข้าเป็นโซลเยอร์ได้รึยัง? เธอเริ่มอ่านหนังสือพิมพ์ ด้วยความหวังว่าจะได้เห็นข่าวของคลาวด์

แล้วทิฟาก็ถามว่า วันที่คลาวด์มาห้องทิฟาครั้งแรก มันเป็นวันพิเศษยังไงเหรอ? แต่แล้วทิฟาก็จำขึ้นมาได้เองว่า มันคือวันที่แม่ของเธอจากไป

ตอนนั้นเธอวิ่งนำเพื่อนวัยเด็กออกไปยังภูเขานีเบิล ที่ซึ่งมีคนเคยเสียชีวิตมากมาย ว่ากันว่าไม่เคยมีใครข้ามภูเขานี้ไปได้ ทิฟาคิดว่าบางทีคนที่ตายไปแล้วอย่างแม่ของเธอ อาจต้องข้ามผ่านภูเขาลูกนี้ไป เธออยากเจอแม่ ก็เลยเดินทางเข้าไปในภูเขา

ระหว่างทาง พวกเพื่อนวัยเด็กก็ค่อย ๆ หนีกลับบ้านไปทีละคน เหลือแต่คลาวด์ที่แอบสตอล์กตามมาห่าง ๆ กระทั่งเธอและเขาพลัดเขาลงมา

คลาวด์บอกว่าตอนนั้นทิฟาก้าวพลาด เขาพยายามวิ่งเข้าไปรับแต่ไม่ทัน เราทั้งคู่เลยพลัดตกผา เขามีแผลถลอกเล็ก ๆ ที่หัวเข่า

พอมีคนมาช่วยเท่านั้นแหละ คลาวด์ที่นอนเจ็บอยู่ก็โดนดุด่าว่าทำไมถึงพาทิฟามายังที่แห่งนี้ หากทิฟาตายขึ้นมาจะทำยังไง!?

ตอนนั้นทิฟาบาดเจ็บสาหัส โคม่าอยู่ 7 วันเต็ม ๆ ทุกคนคิดว่าทิฟาน่าจะไม่รอดแน่...

นั่นเป็นเหตุให้คลาวด์โทษตัวเองว่า หากตอนนั้นเขาช่วยเธอไว้ได้ล่ะก้อ...

คลาวด์ในวัยเด็ก จึงคิดมากและโกรธแค้นต่อความอ่อนแอของตน เขาคิดว่าทิฟาต้องโทษเขาแน่ เขาสติแตก และเริ่มหาเรื่องกับทุกคน ตอนนั้นเองที่คลาวด์ได้ยินเรื่องของเซฟิรอธ เขาคิดว่าหากเขาแข็งแกร่งเหมือนเซฟิรอธ... ทิฟาก็คงจดจำเขาได้

ทิฟาบอกว่าเธอจำเรื่องราวเหล่านั้นได้ไม่ค่อยชัด แต่พอจำได้ว่าเรื่องมันเกิดตอนพวกเธออายุ 8 ขวบ การที่คลาวด์จำเรื่องได้ละเอียด เป็นหลักฐานว่าคลาวด์ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นเมื่อ 5 ปีก่อนแน่

จากนั้น ทั้งสองกลับไปทบทวนความทรงจำเรื่อง 5 ปีก่อนอีกครั้ง ที่เตาปฏิกรณ์... คลาวด์จำได้แล้วว่าตอนนั้น เขาไปกับ "แซ็ค"

 

ทิฟาบอกว่าใช่แล้ว คนที่มากับเซฟิรอธเมื่อ 5 ปีก่อน ก็คือแซ็ค แต่แล้วแซ็คก็ถูกเซฟิรอธอัดกระเด็นไปกองอยู่บนตู้แคปซูล ตอนนั้นเองทหารนายหนึ่งวิ่งเข้ามาห้องข้างใน เธอเห็นทหารคนนั้น

คลาวด์บอกว่าใช่แล้ว เขาเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง ทหารคนนั้นวิ่งเข้ามาหยิบบัสเตอร์ซอร์ดไปจากแซ็ค แล้ววิ่งไปในห้องเก็บเจโนว่าด้านในสุด ใช้โอกาสที่เซฟิรอธกำลังเพ้อถึงแม่ กระซวกเขาด้วยบัสเตอร์ซอร์ดจากด้านหลัง

"เอาแม่... ทิฟา... เมืองของฉัน... กลับคืนมา..."

ทหารคนนั้นดึงดาบออกจากร่างเซฟิรอธแล้วกล่าวต่อ

"ฉันเคยเคารพนับถือนาย... ชื่นชมนาย..."

ด้วยเสียงอันเย็นสั่น ปนกับเสียงหายใจหอบฮั่ก ทหารคนนั้นถอดหมวกทหารออกมา... ผมสีทองอร่ามเด้งขึ้น เขาคือคลาวด์นั่นเอง

ตอนนั่งรถมายังนีเบิลไฮม์ด้วยกัน แซ็คบอกคลาวด์แล้วว่าถ้ามันอึดอัดก็ให้ถอดหมวกออก ซึ่งคลาวด์ก็ถอดหมวกมาตลอดทาง แต่คลาวด์บอกทุกคนว่าจะออกจากหมู่บ้านไปเป็นโซลเยอร์ แต่เขายังไม่ได้เป็น จึงอับอายไม่กล้าสู้หน้าทุกคน พอเข้ามาในหมู่บ้านเห็นทิฟานั่งรออยู่ เขาก็รีบวิ่งกลับไปใส่หมวกทันที

 

หลังทะลวงเซฟิรอธได้ คลาวด์ก็วิ่งออกมาอุ้มทิฟาออกไปพัก ตอนนั้นทิฟาดีใจมากที่คลาวด์มาช่วยตามสัญญาจริง ๆ

ทว่าเซฟิรอธ กลับเดินเซออกมาจากห้องพร้อมกับหัวของเจโนว่า และกำลังจะหนีไป แซ็คที่นอนหมดสภาพอยู่รีบตะโกนบอกให้คลาวด์จัดการเซฟิรอธซะ คลาวด์จึงตามออกมา

เขาโดนเซฟิรอธเอามาซามุเนะแทงสวนเข้าไป เซฟิรอธใช้ดาบยกร่างของคลาวด์ลอยขึ้น แต่คลาวด์ทิ้งน้ำหนักตัวลงมาได้ ทั้ง ๆ ที่โดนดาบแทงทะลุร่างกายอยู่ คลาวด์ก็จับดาบนั้น แล้วเหวี่ยงเซฟิรอธจนพลัดตกลงมาโคไป..

ความทรงจำทั้งหมดเป็นกระจ่าง ในที่สุดความสับสนทั้งหมดของคลาวด์ก็คลี่คลายลง กลับสู่ตัวตนที่แท้จริงของตนเอง

"ใช่แล้ว... ทิฟา..."
"ในที่สุด... เราก็ได้พบกันอีกครั้ง..."

"ตาบ้าเอ้ย!! ทำให้ทุกคนเป็นห่วงแทบแย่!!"

 

จากภายในไลฟ์สตรีมใต้ผิวโลก ทิฟาก็พาคลาวด์ลอยกลับขึ้นมาบนบก เธอสลบไป แต่แล้วเพื่อนพ้องทั้งหมดก็ค้นพบร่างของเธอและเขา

เมื่อพวกแบร์เร็ตมาพบ ตอนนั้นทิฟากำลังสะลึมสะลือ ทิฟาซึ่งยังไม่แน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความจริงหรือฝันไป เธอบอกกับแบร์เร็ตว่าเธอเห็นคลาวด์ในไลฟ์สตรีม เธอไม่ได้หาเขาพบ แต่คลาวด์ต่างหากที่ค้นพบตัวเองได้ในที่สุด

"คนเรามีเรื่องราวมากมายที่เก็บงำไว้กับตัว"
"เรื่องราวมากมายที่ไม่มีวันลืมได้ลง"

ไม่ทันพูดอะไรมากไปกว่านั้น ทิฟาก็หมดสติไป